Φίλιππας Συρίγος, παρατσούκλι "John Χώστον"

Τα έχωσε γερά, όπως μόνο εκείνος ξέρει...

Ευθεία επίθεση του δημοσιογράφου Φίλιππου Συρίγου κατά του άρτι επιστρέψαντος στη δημοσιογραφία βουλευτή και πρώην υφυπουργού Γιώργου Λιάνη.

Αφορμή ένα άρθρο του Λιάνη όπου «αφελώς» ανέφερε: «Η Ελλάδα τις τελευταίες της μεγάλες στιγμές τις έζησε και τις χρωστά στον αθλητισμό. Οπως και να το κάνουμε, οι τελευταίες μεγάλες στιγμές της Ελλάδας και της Αθήνας είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Μόνο τότε οι Ελληνες είχαν κάτι να τους ενώνει και μόνο τότε η Αθήνα απέκτησε μια ανθρώπινη διάσταση. Σηκωθήκαμε λίγο ψηλότερα με τους Ολυμπιακούς. Οπως σηκωνόμασταν λίγο ψηλότερα με τα κατορθώματα των αθλητών μας...».
Ο Συρίγος απαντά με σκληρή γλώσσα (χθες στην τελευταία σελίδα της Ελευθεροτυπίας) γράφοντας χαρακτηριστικά:
«...Σε στιγμές που οι Ελληνες νιώθουν στο πετσί τους πόσο τραγικά εξαπατήθηκαν στην ιστορία αυτή, έρχεται ο πρωταίτιος της εξαπάτησης να αποδείξει όχι απλά ότι δεν μετανοεί, αλλά ότι δεν είναι καν σε θέση να καταλάβει τι γίνεται γύρω του! (…) Τέτοιοι μας κυβέρνησαν χθες, τέτοιοι μας κυβερνάνε και σήμερα. Γι' αυτό και φτάσαμε στο «δεν πάει άλλο», γι' αυτό και είναι εντελώς αμφίβολο αν θα ξανασηκώσουμε ποτέ κεφάλι».
Και καταλήγει ο Συρίγος - που αν μη τι άλλο δεν μασάει τα λόγια του:
«ΑΣ' ΤΑ λοιπόν Γιώργο, δεν σε παίρνει... Γιατί εσείς οι πολιτικοί μπορεί να μας κάνατε φτωχούς, αλλά όχι και μαλάκες...».

Πηγή: zoornalistas

Νέα ριάλιτι και τηλεπαιχνίδια ετοιμάζονται: Μaster Κλεφτ, Top Ψευτ, Μoney exist!

 

Mετά τη λήξη του πολύ επιτυχημένου Master Chef, μια σειρά από νέα reality και τηλεπαιχνίδια στο ίδιο στιλ ετοιμάζονται πυρετωδώς από τα κανάλια. Το apolimenosanergos.blogspot.com έχει την αποκλειστικότητα από τα δοκιμαστικά και τις οντισιόν!

Master Κλεφτ
Kριτές: Μιχάλης Χριστοφοράκος, Ακης Τσοχατζόπουλος, Πέτρος Μαντούβαλος
Παρουσιάστρια: Ντόρα Μπακογιάννη (γιατί λέει τα αγγλικά με φινετσάτη προφορά)

Πιασάρικο σλόγκαν: "Είκοσι κορυφαίοι κλέφτες της πολιτικής διαγωνίζονται στο ποιος θα αδειάσει πιο γρήγορα τα κρατικά ταμεία. Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας. Ποιος θα είναι ο κορυφαίος έλληνας μάστερ κλεφτ";
Δοκιμασίες: Στο τεστ δημιουργικότητας, οι υποψήφιοι θα πρέπει να ρουφήξουν όλες τις επιδοτήσεις της κοινότητας και να στείλουν τα λεφτά σε off shore. Έχουν στη διάθεσή τους μόνο πέντε λεπτά για να μπουν στα κρατικά ταμεία και να διαλέξουν τις μίζες που θα πάρουν. Ο χρόνος ξεκινά από τώρα!

Μιχάλης Χριστοφοράκος: Ο συναγωνισμός είναι μεγάλος. Και οι απαιτήσεις μας το ίδιο. Βάλτε τα δυνατά σας για να αποδείξετε στους ψηφοφόρους σας ότι έχουν δίκιο σε όσα πιστεύουν για σας (ότι είστε αρχιλαμόγια). Βγάλτε με ασπροπρόσωπο για τις μίζες που σας έδωσα στη Siemens.

Ακης Τσοχατζόπουλος: Όλοι οι πολιτικοί στην Ελλάδα κλέβουν. Αλλά εσείς οφείλετε να ξεχωρίσετε. Πρέπει να εκμεταλλευτείτε όλες τις γνώσεις σας στις λοβιτούρες και τα οικονομικά σκάνδαλα που αποκομίσατε όλα αυτά τα χρόνια. Βγάλτε μας ασπροπρόσωπους. Τσάμπα παλεύουμε να μην αφήσουμε τίποτα τόσα χρόνια;

Πέτρος Μαντούβαλος: Θα είμαστε αυστηροί κριτές. Δε θα δεχτούμε τίποτε λιγότερο από το τέλειο. Και να ξέρετε: Δε θα βαθμολογήσουμε μόνο το αποτέλεσμα, αλλά και το σύνολο της προσπάθειας. Όχι μόνο θα πρέπει να ξεκοκαλίσετε όλα τα λεφτά του ελληνικού λαού, αλλά στο τέλος θα πρέπει να έχετε ετοιμάσει και νόμο παραγραφής των αδικημάτων και να είστε έτοιμοι με τις βαλίτσες στο χέρι για να την κάνετε για Κίνα αν χρειαστεί. Γι αυτό βάλτε τα δυνατά σας!

Τοπ Ψεύτ
Κριτές: Ντομινίκ Στρος Καν, Όλι Ρεν, Άγγελα Μέρκελ

Πιασάρικο σλόγκαν: Έχουν όλοι πείρα, έχουν θητεύσει δίπλα στους καλύτερους. Ο Γιώργος Παπανδρέου δίπλα στον πατέρα του, ο Γιώργος Αλογοσκούφης δίπλα στον Κώστα Καραμανλή, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δίπλα στο Γιωργάκη. Πολιτικοί με πείρα και περγαμηνές διαγωνίζονται για το ποιός θα ξεγελάσει τους κριτές της Ευρωπαικής Ένωσης και θα μειώσει στα χαρτιά το έλλειμμα κατά δέκα μονάδες. Η αποστολή φαντάζει ακατόρθωτη. Ποιος θα τα καταφέρει;

Ζωντανό απόσπασμα από την κριτική επιτροπή:
Όλι Ρεν: Τι μας ετοίμασες υποψήφιε;
Παπακωνσταντίνου: Μια 100% ελληνική σπεσιαλιτέ: Έλλειμμα 16% μαγειρεμένο σε σιγανή φωτιά με μπαχάρια της ελληνικής στατιστικής υπηρεσίας και για γαρνιτούρα ομόλογα του δημοσίου με μπόλικο spread. 
Ντομινίκ Στρος Καν: Τα ομόλογα του Δημοσίου σου είναι μπαγιάτικα και δεν τρώγονται. Το έλλειμμα καλύπτει όλες τις άλλες γεύσεις. Λυπάμαι, αλλά είσαι υποψήφιος για αποχώρηση από την Ευρωπαική Ενωση.
Ανγκελα Μέρκελ: Ντεν πεγίμενα τέτοιο πι-άτο από χώγα – μέλος.  Α-πα-γα-δεκτο. Είστε σίγουγος ότι κσέγετε να μαγειγεύετε τα νούμεγα;
Ηλίας Μαμαλάκης: Ένα μουσακά χάθηκε να φτιάξεις; (από άλλο ανέκδοτο αυτός).

Μoney exist (λεφτά υπάρχουν)
Παρουσιαστής: Γιώργος Παπανδρέου
Παίκτες: Δημόσιοι υπάλληλοι, συμβασιούχοι, καταστηματάρχες

Πιασάρικο σλόγκαν: Ήρθαν εδώ χωρίς να έχουν μια στην τσέπη. Χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα. Και είναι έτοιμοι να διεκδικήσουν ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΜΙΣΘΟ ΜΕΤΡΗΤΑ. Και να πάνε για το μεγάλο έπαθλο: ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ!,
Ποιοί έλληνες μπατίρηδες φορολογούμενοι θα είναι οι μεγάλοι τυχεροί; Μείνετε μαζί μας στο “Λεφτά υπάρχουν”. Ποιό Money Drop και μα....κίες (μπιιιπ). Είμαι ο Γιώργος Παπανδρέου. Μείνετε μαζί μου μέχρι το 2012 για να μάθουμε το μεγάλο νικητή, αμέσως μετά τα διαφημιστικά μηνύματα!

(Σ.Σ: οι διάλογοι είναι φανταστικοί. Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως συμπτωματική. Είναι δυνατόν Mαντούβαλος και Ακης να έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα; Απλά μας ήρθαν στο μυαλό δυο ονόματα και τα βάλαμε....)

Αγιε μου Βασίλη, στείλε μου ένα ABS για το νευρικό μου σύστημα...

Κτίριο ΙΚΑ Αγίας Παρασκευής, επί της Μεσογείων, ώρα 10 το πρωί:
“Δεν αντέχω άλλο! Έχουν παίξει τα νεύρα μου! Πόσους νομίζουν ότι μπορώ να βλέπω σε μια μέρα; Μου έβαλαν άλλους σαράντα για ραντεβού σήμερα! Τι είμαι εγώ, ρομπότ; Τι περιμένει το κράτος να το σώσω εγώ; Δεν αντέχωωωωωω”. Ο γιατρός του ΙΚΑ πέρασε κατεβαίνοντας τα σκαλιά μπροστά μου σαν σίφουνας, παραληρώντας κατακόκκινος με τις φλέβες του λαιμού του τσίτα από τις φωνές. Από πίσω δυο συνάδελφοί του έτρεχαν να τον φέρουν στα συγκαλά του. Ο κόσμος είχε στο μεταξύ παγώσει. Εκεί που τσακώνονταν έξαλλοι στα γκισέ (πρωτότυπο;) είχαν ξαφνικά καταπιεί τη μιλιά τους. Άκρα του τάφου σιωπή. Μη φάνε και καμιά σφαλιάρα από τον τρελό, θα σκέφτηκαν. Κρατήθηκα να μη χαμογελάσω, καθώς η σκηνή μου θύμισε αφόρητα την σκηνή από το κλασικό “η δε γυνή να φοβείται τον άντρα”: Ο Κωνσταντίνου να κατεβαίνει φουριόζος τα σκαλιά του σπιτιού με τη βαλίτσα στο χέρι, γρυλίζοντας “διαζύγιοοοοοοοοο”.

Τα νεύρα σπασμένα. Όλοι μας έχουμε ένα χειρόφρενο στο νευρικό μας σύστημα, ένα ABS. Όταν η ψυχική μας ηρεμία γλιστράει προς την τρέλα, το ABS ενεργοποιείται για να μας συγκρατήσει από το ρεζιλίκι. Τι ήταν λοιπόν εκείνο που έκανε αυτό τον καρδιολόγο να τινάξει τα καπάκια και να τιναχθεί στην έξοδο σαν τρελό φορτηγό μες στον κόσμο;

Η πρώτη σκέψη, η κακή. Ο διάβολος μέσα σου μιλάει πάντα πρώτος: Του έστειλαν 40 ανθρώπους μέσα σε μια μέρα και τρελάθηκε, γιατί τόσο καιρό είχε μάθει να τα ξύνει. Όποιος έχει πολεμήσει στα χαρακώματα του ιδιωτικού τομέα, ξέρει πως το να διαμαρτυρηθείς για “υπερβολική δουλειά” είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο. Γιατί απλά μένεις χωρίς δουλειά. Απολύεσαι επί τόπου. Από το 2001 και μετά, όσοι παραιτούνταν στο έντυπο που εργαζόμουν, δεν έδιναν τη θέση τους σε άλλον. Δεν ερχόταν αντικαταστάτης. Τη δουλειά του τη μοιραζόμαστε εμείς. Φτάσαμε εν έτει 2007 έξι συντάκτες να αντικαθιστούν πέντε απολυμένους, με υπερωρίες που δεν πληρώνονταν, σαββατοκύριακα που δεν πληρώνονταν... Οι αρχισυντάκτες (κι εγώ ανάμεσά τους) έγραφαν μέχρι και τα ζώδια. (α προ πο: Mην κοιτάτε ποτέ στα περιοδικά πόσοι γράφουν. Τα περισσότερα ονόματα είναι ψευδώνυμα. Πέντε άτομα γράφουν για εικοσιπέντε. Εγώ μόνο είχα 3 ψευδώνυμα). Οι λέξεις “βλαπτική μεταβολή όρων εργασίας” κι όλα όσα γράφουν οι συμβάσεις της ΓΣΕΕ και των υπουργείων ήταν για να γελάνε οι εργοδότες μας. Καλά καλά ούτε απεργίες δεν κάναμε.

Και τώρα η ώρα της καλής σκέψης. Εξαιρετική η ιδέα του υπαλλήλου του Στρος Καν Γώργου Παπανδρέου να μειώσει το δημόσιο τομέα κατά το ένα πέμπτο. Μόνο που κάτι δεν πάει καλά στο σκεπτικό. Κυρίως γιατί είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι οι υπάλληλοι φεύγουν από τα παράθυρα, χωρίς να υπάρχει προηγούμενα πρόβλεψη για το κενό που αφήνουν. Ψελλίζοντας υπνωτισμένοι το μάντρα “περικοπή εξόδων, περικοπή εξόδων” ψάχνουμε όλοι με απελπισία την άδεια τσέπη του κράτους, μπας και γεμίσει. Τι γίνεται όμως με την εξυπηρέτηση των πολιτών; Χέστηκε η Φατμέ. Όσο πάμε και βουλιάζουμε σε μια τριτοκοσμική κατάσταση (λες και δεν είμαστε τριτοκοσμικοί ήδη) όπου οι ουρές στα γκισέ θα είναι πια τόσο συχνές που δε θα ασχολείται πλέον ούτε ο Αυτιάς. Και οι τσακωμοί θα είναι πλέον μέρος της  ρουτίνας μας. Τις προάλλες βρέθηκα ξανά σε μια δημόσια υπηρεσία, με μια μόνο άσχετη πιτσιρίκα υπάλληλο (από μετάταξη; από μετάθεση;) να προσπαθεί να εξυπηρετήσει τον κόσμο. Το μόνο που έκανε ήταν να γυρίζει και να ρωτά τον "παλιό", έναν φιλότιμο γκριζομάλλη που στεκόταν πίσω της πνιγμένος σε χαρτιά, ο οποίος προσπαθούσε να συμβουλέψει εκείνη για το τι θα κάνει, ενώ παράλληλα εξυπηρετούσε κι άλλους δυο.

Μαθαίνω πως μια από τις πρώτες υπηρεσίες που έχουν χτυπηθεί καίρια είναι ο ΟΑΕΔ. Ο Οργανισμός που χτίστηκε τόσο φιλόδοξα, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Πριν πολλά χρόνια, επί Ρέππα ακόμα (μιλάμε για εποχή Σημίτη) ο ΟΑΕΔ προσπάθησε να αλλάξει μορφή. Σκοπός του η “εξατομικευμένη προσέγγιση”, ένας υπάλληλος δηλαδή θα παρακολουθούσε και θα κρατούσε φάκελο για την πορεία κάθε ανέργου. Θα τον βοηθούσε να καταρτισθεί, θα τον έφερνε σε επαφή με εργοδότες, θα κανόνιζε συνεντεύξεις. Αυτός ήταν και ο λόγος που τότε μπήκαν στον ΟΑΕΔ υπάλληλοι με πτυχίο κοινωνικού λειτουργού, καθώς η προσωπική επαφή του υπαλλήλου ήταν καίριας σημασίας για τον οργανισμό.

Το εγχείρημα είναι πλέον μακρινή ανάμνηση. Ο ΟΑΕΔ δε λειτούργησε ποτέ έτσι. Οι υπάλληλοι μετατέθηκαν σε θέσεις διεκπεραίωσης γραφειοκρατικών καθηκόντων. Και η περίφημη “εξατομικευμένη προσέγγιση” έμεινε στα χαρτιά. Ακόμα και οι ίδιοι οι υπάλληλοι παραδέχονται πως κατά 70% η εύρεση εργασίας γίνεται από στόμα σε στόμα και από τα κονέ που έχεις...

Αγιε μου Βασίλη, στείλε ένα ABS γρήγορα. Μας προλαβαίνεις δε μας προλαβαίνεις...

Επιστολή προς Γιάννη Πρετεντέρη,

Αξιότιμε κύριε Πρετεντέρη,

Σεπτέ νεφεληγερέτη της κοινής γνώμης,
Μέγιστε σχολιάρχη της αυτοκράτειρας Όλγας (Τρέμη)
Χαριτόβρυτη Δουλτσινέα που ρεμβάζει στο αριστερό παραθύρι του δελτίου του MEGA,

Σπουδαγμένε ως εκεί που δεν παίρνει, με διδακτορικά και διπλώματα (τέσσερα αν δεν απατώμαι),

Παρατήρησα, εγώ ο μικρός και τιποτένιος τηλεθεατής σου, τα σοκαρισμένα σου μάτια να γουρλώνουν , πίσω από τα σικ σου γυαλιά, στην εικόνα του ματωμένου Χατζηδάκη...(κάνε κλικ για τη συνέχεια)


Άκουσα προσεκτικά τις φράσεις σου περί “εγκληματιών και τραμπούκων”, που “κάθε φορά αμαυρώνουν μια κινητοποίηση”, εννοώντας τον γκριζομάλλη εργαζόμενο που έριξε μια ξώφαλτση στον βουλευτή και τον άλλο, τον αγριεμένο με τον σκούφο, που τού τις έχωνε πισώπλατα. Προφανώς οι άνθρωποι αυτοί στο καλοκουρδισμένο μυαλό σου είναι τάλε κουάλε με τους “κουκουλοφόρους”. Αν και δε φορούσαν κουκούλα. Έδερναν, απροκάλυπτα, χωρίς να κρύβουν τα πρόσωπά τους. Σα δε ντρέπονται...

Ένιωσα την ιερή σου αγανάκτηση, ώ ιερέ γητευτή του πόπολου, όταν μαζί με την Όλγα Τρέμη και τον έτερο του Δωδεκάθεου του MEGA, παραθυράρχη Καψή, συμφωνούσατε ότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος στις αλητείες αυτές κι ότι είναι απαράδεκτο να ισοπεδώνουμε όλους τους βουλευτές ότι τάχαμου φταίνε στο σύνολό τους αδιακρίτως.

Σας καταλαβαίνω, παμμέγιστε. Σας κατανοώ. Τα ίδια είχε πάθει και η Μαρία Αντουανέτα, όταν είδε μπροστά της εξαγριωμένη την πλέμπα, έτοιμη να την λιντσάρει επειδή δεν είχαν να φάνε. Επειδή έχετε σπουδάσει στη Γαλλία, δικαιούμαι να φανταστώ, μοσιού, πως θα αναφωνήσατε κι εσείς από μέσα σας όπως κι εκείνη ένα “Mon Dieu” με την κουρασμένη αγανάκτηση ενός ανθρώπου της ελίτ που δεν ταιριάζει με τους γύρω του.

Το ίδιο ίσως είπε μέσα του ο πρωθυπουργός της Ισλανδίας, που φυγαδεύτηκε τις προάλλες κακήν κακώς από τον εξαγριωμένο “όχλο” μετά την κατάρρευση της χώρας του. Κάτι παρόμοιο θα ψέλισσαν ο Κάρολος και η Καμίλα, όταν είδαν την πέτρα να πληγώνει την αψεγάδιαστη λαμαρίνα της ιερής τους Ρολς Ρόϋς. Τα ίδια και χειρότερα, μοσιού, θα έλεγε και ο αρχηγός των αρχηγών, ο μέγας Ντε Γκολ, στα γεγονότα του Μάη του 68, όταν είδε κάτι πιτσιρικάδες “αβράκωτους” να σπέρνουν τον όλεθρο και την αναρχία στους παριζιάνικους δρόμους. Σε τι καιρούς ζούμε...

Για εσάς, ω παμμέγιστε, το “φωνή λαού, οργή Θεού”, μάλλον είναι το τέλειο άλλοθι για την πρόκληση αναρχίας. Και βέβαια επιμένετε στη μη χρήση βίας. Πολύ σωστά. Κι εγώ δε θα χρησιμοποιήσω βια. Ποτέ. Αν μάλιστα με προσλάβει το MEGA και το συγκρότημα Λαμπράκη με το μισθό σας, ορκίζομαι πως δε θα το κουνάω από την καρεκλίτσα μου και θα κλωσάω όλη μέρα τα αυγά μου. Και δεν πρόκειται ποτέ να κατεβώ σε πορεία. Όπως άλλωστε κι εσείς.

Στη γειτονιά απ' όπου κατάγομαι, κοντά στο Περιστέρι, ο πατέρας μου έχει ακόμα τη δουλίτσα του και κουτσοπορεύεται. Τις προάλλες με πληροφόρησε πως ο γείτονάς του, που είχε ένα μαγαζί λίγο παρακάτω, αυτοκτόνησε. Είναι ο δεύτερος που ακούω το τελευταίο δίμηνο. Νομίζω πως κάποια αυτοκτονία αναφέρατε κι εσείς στο δελτίο, από το παράθυρο του οποίου ρεμβάζετε.

Αλλά τι σημασία έχει; Η βία δεν έχει θέση σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Η πολιτική βια ναι. Η βια των νομοσχεδίων που πετάνε στους δρόμους τον κόσμο ναι. Η στυγνή βια της εξουσίας όπως η Κατσέλη, που σκλήρυνε στο παρα πέντε το νόμο για τις επιχειρησιακές συμβάσεις βεβαίως. Είναι μέσα στο παιχνίδι.

Και βέβαια γιατί να την πληρώσει ο Χατζηδάκης; Αλήθεια, εσείς δεν έχετε πει πολλάκις ότι το πολιτικό σύστημα ευθύνεται για εδώ που φτάσαμε; Κι ο Χατζηδάκης, ο πιο αθώος ενδεχομένως, αποτελεί κι αυτός κομμάτι του. Όπως και οι άλλοι αρχιλαμογιάρχες.

Συγχωρήστε με, ω Παμμέγιστε, σεπτέ Αρχιερέα και Ιερέ Σχολιάρχη, που άλλαξα κανάλι. Εσείς καλά τα λέτε. Μια χαρά. Πολιτικώς ορθά. Εμένα δεν ξέρω όμως τι οδήγησε το χέρι μου. Δεν ξέρω τι οδήγησε τη σκέψη μου να μη θέλει να ξανααντικρύσει τα σοφιστικέ γυαλιά σας...

Τhe great Πρετέντερ

Ηθη κι έθιμα της ελληνικής εργατιάς

Η μεγάλη κινητοποίηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έχει καταντήσει κάτι σαν έθιμο. Όπως τα σπασίματα στο Πολυτεχνείο κάθε χρόνο στην επέτειο. Όπως το πέταγμα χαρταετού, ή τα κούλουμα την Καθαρή Δευτέρα μαζί με τους πολιτικάντηδες. Όπως οι κινητοποιήσεις των αγροτών όταν τα χωράφια ξεκουράζονται, κάθε χρόνο κάπου στο τέλος του χειμώνα...

Οι δημοσιογράφοι και οι οπερατέρ, ιδιαίτερα στα κανάλια και τις εφημερίδες, γνωρίζουν από πριν τι πρέπει να κάνουν. Σε ποια σημεία θα γίνουν πιθανώς επεισόδια, από ποιους θα πάρουν δηλώσεις. Ποια πλάνα θα δείξουν περισσότερο “μπούγιο” με κόσμο στην κάμερα. Σε ποιο σημείο του δρόμου θα σταθούν αν αρχίσουν τα σπρωξίματα με τα ΜΑΤ για να είναι καθαρή η εικόνα. Ρουτίνα, σχεδόν αφόρητη.

Οι κυβερνήσεις μπορεί να πέφτουν. Οι αρχισυνδικάλες μπορεί να μετακινούνται (αφού οι προκάτοχοί τους τακτοποιούν τον αφράτο κώλο τους στα έδρανα της Βουλής, κάποιοι πρέπει να τους διαδεχτούν),όμως η απεργία αυτή παραμένει σταθερή διαδικασία. Κάθε χρόνο την περιμένουμε. Με αιτήματα που κάθε φορά μας φαίνονται λίγο πολύ τα ίδια. Έχεις κάποιες φορές την εντύπωση πως γίνεται για το ονόρε και μόνο.

Δυστυχώς,. Γιατί αυτή η βαρετή επανάληψη, χωρίς διαφοροποίηση στην ένταση, χωρίς διαφοροποίηση στις δηλώσεις (“ξεπέρασε κάθε προσδοκία”, να μια στάνταρ δήλωση βρέξει χιονίσει), ή στα αιτήματα (“αυξήσει πάνω από τον πληθωρισμό” είτε κυβερνά η Δεξιά είτε το ΠΑΣΟΚ) είναι άλλη μια δημοκρατική διαδικασία που μας αποκοιμίζει. Άλλη μια λαϊκή πρωτοβουλία που ξεφτίζει. Ιδιαίτερα όταν βλέπεις συχνά την απαξίωσή της από πολύ κόσμο. Που ενώ θα πρεπε να βρίσκεται εκεί, στο Σύνταγμα και στα Προπύλαια, δεν είναι.

Κακά τα ψέμματα, η απεργία αυτή δεν συγκινεί τον κόσμο τόσο όσο θέλουν οι κάθε λογής Παναγόπουλοι. Έχω παρατηρήσει πολλές φορές τους διαδηλωτές να βρίζονται με τα ΜΑΤ στα πλάγια της Βουλής, με τα σιδερόφρακτα πούλμαν της ΕΛΑΣ ανάμεσα ως σύνορο. Έτοιμοι να έρθουν στα χέρια. Με τις φλέβες του λαιμού φουσκωμένες και τους πασάλους των πανό να έχουν αλλάξει θέση στο χέρι, έτοιμοι να μπουν μπροστά ως φράγμα στα γκλομπ. Κι ανάμεσά τους, να περνούν αδιάφορα υπάλληλοι από τις γύρω εταιρίες, κατεβαίνοντας να πάρουν το μετρό. Η ατμόσφαιρα να μυρίζει μπαρούτι, αλλά γι αυτούς πέρα βρέχει.

Κάποιοι ανήκουν σε αυτούς τους “βιαστικούς” γιατί δε γουστάρουν να καπελωθούν από τα κάθε λογής ΠΑΜΕ και τους διάφορους Πασόκους ή δεξιούς συνδικαλιστές. Άλλοι -οι περισσότεροι- δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και δεν τολμούν να πουν στον εργοδότη τους πως θα απεργήσουν, γιατί ξέρουν τι τους περιμένει. Κι άλλοι έχουν ένα κενό στη σκέψη τους και κάποια ερωτήματα που δε μπορούν να απαντήσουν:

Γιατί δε βλέπουν ποτέ να διαδηλώνουν τα δίκαια αιτήματά των εργαζομένων οι αρχιδημοσιογράφοι των καναλιών; Εργαζόμενοι δεν είναι κι αυτοί; Γιατί στην Ιρλανδία βγήκαν και διαδήλωσαν ενάντια στο ΔΝΤ δίπλα δίπλα με τον κοσμάκη;

Γιατί δε βλέπουν ποτέ προσωπικότητες που συγκινούν και ξεσηκώνουν την κοινή γνώμη, όπως ο Λάκης Λαζόπουλος, να βρίσκονται εκεί στο πεζοδρόμιο την ώρα που ο λαός τους έχει ανάγκη για να βάλουν πλάτη;

Γιατί δεν βλέπουν ποτέ βουλευτές της αντιπολίτευσης, που “βρυχώνται” ενάντια στην κυβέρνηση να προτάσσουν το ανάστημά τους μαζί με τον απλό λαό; (γιατί θα φάνε γιαούρτι, θα πεις. Άραγε όμως είναι προτιμότερο το γιαούρτι, ή η μολότωφ;).

Φταίει μετά ο κόσμος που θεωρεί ότι η κοινωνία έχει διαιρεθεί ατύπως σε κάστες κι ότι όλοι αυτοί οι προαναφερόμενοι δεν είναι “δικοί τους άνθρωποι”;
Φταίει μετά ο κόσμος να υποψιάζεται διάφορα;
Φταίει μετά ο κόσμος να τους έχει όλους στη μπούκα;

Ποιός άλλος έχει σειρά;

Ποιός άραγε μας κοροϊδεύει περισσότερο;

Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που βγήκαν να υπερασπιστούν σε κανάλια και ραδιόφωνα τη νέα επιχειρησιακή σύμβαση εργασίας για κολίγους;

Οι πολιτικοί που αγωνίζονται να περισώσουν όση πελατεία τους απέμεινε, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι κυβερνούν τη χώρα εκείνοι κι όχι ο Στρος Καν;

Τα λαμόγια των ειδικών επιτροπών που αφήνουν ελεύθερους τους λήσταρχους της Siemens και τους κάθε λογής Τσοχατζόπουλους;

Οι "δημοσιογράφοι κύρους" και βεληνεκούς, οι οποίοι λυμαίνονται τις μετρημένες θέσεις σε κανάλια και ραδιόφωνα, παίρνοντας δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα και βάζοντας δημοσιογραφάκια να τρέχουν όλη μέρα για 700 ευρώ; Ολοι αυτοί που κοάζουν ακατάληπτες κουβέντες στα πάνελ, σερβίρουν όποιες ειδήσεις ζητά ο καναλάρχης και το κόμμα που συγχρωτίζονται, ενώ δεν έχουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ βρεθεί σε μια πορεία να διαδηλώνουν με τον κοσμάκη, όπως έγινε στην Ιρλανδία;

Ποιός απ'όλους θα πρέπει να φάει πρώτος τη μπογιά και την πέτρα, όπως έκαναν στον Κάρολο και την Καμίλα οι διαδηλωτές;

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των Ιντερνετικών ειδήσεων

Το τι ακούω από τους συναδέλφους και φίλους που έχουν προσληφθεί σε κάποια από τα νέα ιντερνετικά πόρταλ ειδήσεων, δε λέγεται.
Ξαφνικά,μέσα στο τελευταίο οκτάμηνο πλημμυρίσαμε από πόρταλ που λένε τις ίδιες ειδήσεις ...κάπως αλλιώς. Βλέπετε η επένδυση είναι μηδέν – δεν κοστίζει παρά λίγα χιλιάρικα για να σου ετοιμάσει μια ομάδα προγραμματιστών ένα καλοστεκούμενο site (βρίσκεις πια προσφορές με 10-15 χιλιάρικα) και δε χρειάζονται πάνω από ένα δίμηνο για να το ανεβάσουν στον αέρα. Οι παραδοσιακοί εκδότες έτσι κι αλλιώς χαροπαλεύουν, δεν τους είναι τίποτα μέσα στην απελπισία να φτιάξουν ένα site μπας και ρεφάρουν τα σπασμένα. Και τι πιο εύκολο από το να ανεβάσεις ένα πόρταλ με ειδήσεις. Ούτε καμιά φαεινή ιδέα θέλει να το σκεφτείς, ούτε καμιά καινοτομία είναι. Το στήνεις κι ελπίζεις. Άσε που σερβίροντας κατευθυνόμενες ειδήσεις φιλοδοξείς ότι μπορείς να επηρεάζεις την εξουσία, άρα πιθανώς να περιμένεις «ευνοϊκή μεταχείριση» σε κρατικές ή άλλες διαφημίσεις και λοιπές διαπλεκόμενες συναλλαγές. Δε λέμε ότι γίνεται ντε και καλά στα site που αναφέρουμε, δεν έχουμε στοιχεία. Κρίνοντας όμως από το παρελθόν, δικαιούμαστε να είμαστε καχύποπτοι. Πολύ καχύποπτοι.

Μόνο που το να φτιάξεις ένα σωστό portal ειδήσεων μόνο εύκολη ιστορία δεν είναι. Γιατί μετά πρέπει να το στελεχώσεις. Ένα site δε γράφεται μόνο του. Και πρέπει να πληρώνεις μισθούς. Έτσι λοιπόν ακούω τα απίστευτα από όσους φουκαράδες φίλους δημοσιογράφους βρήκαν καταφύγιο στα πόρταλ για να στεγάσουν την ανεργία και την αφραγκία τους. Σε κάποια από αυτά, τους προσλαμβάνουν με το βασικό, με μπλοκάκι. Τα παιδιά πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους την ασφάλιση. Τους υποχρεώνουν να γράφουν 30 ειδήσεις την ημέρα, πληκτρολογώντας ακατάπαυστα. Όταν σηκώνουν το τηλέφωνο να διασταυρώσουν μια είδηση, μαθημένοι από τις εφημερίδες, τους κοιτάζουν καλά καλά λες και βλέπουν Ούφο. Τους υποχρεώνουν να αντιγράφουν άκριτα ό,τι βλέπουν στα υπόλοιπα sites. Ο κλέψας του κλέψαντος. Αρκεί να υπάρχει η είδηση. Η κάθε είδηση.

Παράλληλα κλέβουν θέματα από άλλα sites οποιουδήποτε περιεχομένου, χωρίς φυσικά να αναγράφουν την πηγή ή να βάζουν από κάτω link.

Έτσι όπως κατάντησαν τα έντυπά τους οι εκδότες, έτσι θέλουν να καταντήσουν και το Ίντερνετ. Ένα ρακένδυτο ζητιάνο ειδήσεων, ένα σκουπίδι, ένα δημοσιογραφικό ρετάλι. Άρπα κόλλα όλα. Δυο συντάκτες – σκλάβοι να βγάζουν τη δουλειά που έβγαζαν δέκα (είναι πραγματικά νούμερα αυτά). Δε βαριέσαι, όπως να’ ναι. Αρκεί να γεμίζουν οι σελίδες. Το κακό είναι όμως πως τη ...μέθοδο της επιτυχίας τους ακούγεται πως ακολουθούν κατά πόδας και οι νεοφώτιστοι του χώρου.

Όσο για τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, βρίζουν την τύχη τους. Και νοσταλγούν τις  μέρες που η υπογραφή τους είχε κάποια αξία...

Αμάρτησα για την επιχείρησή μου: Η τραγική ιστορία ενός βιομήχανου

Εχω πια βαρεθεί, σιχαθεί, αηδιάσει, μπουχτίσει, να ακούω τον Δασκαλόπουλο και τον κάθε Δασκαλόπουλο να μυξοκλαίει πιέζοντας για την σωτηρία των βιομηχάνων. Οι οποίοι με το πρόσχημα της εξασφάλισης των θέσεων εργασίας που προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, ξεπροβάλλουν τη διχαλωτή γλώσσα τους με την ευκαιρία του μνημονίου και αμολάνε το ποίημα: Κανένα ρεπό, υπερωρίες απλήρωτες, "ευέλικτο" ωράριο, μειώσεις μισθών, συμβάσεις κατά περίπτωση, ελεύθερες απολύσεις, υποχρεωτικές άδειες άνευ αποδοχών. Λέγοντας ψέμματα, αυτοί ή η ΓΣΕΕ (ή και οι δυο μαζί), για το τι συζητιέται πραγματικά στις συναντήσεις τους και για τις όποιες συμφωνίες κλείνουν. Το σίγουρο είναι πάντως πως ο ένας από τους δυο είναι αχρείος ψεύτης. 

Δεν μπορώ να καταλάβω ειλικρινά. Εδώ που φτάσαμε, είναι προτιμότερο να έχεις τη δουλειά σου ή να μην έχεις καθόλου δουλειά; Το να βγάζεις 590 ευρώ δουλεύοντας σαν είλωτας ανάλογα με τις ορέξεις του εργοδότη σου είναι ΟΚ; Το ξέρω, ως δίλημμα ακούγεται αφελές. Οταν έχεις στην πλάτη σου παιδιά και οικογένεια, όταν τα δάνεια και να νοίκια τρέχουν, τότε αν σε ακούσουν να επιχειρηματολογείς "καλύτερα άνεργος παρά εργασιακός σκλάβος" θα σε περάσουν για ζαβό...

Από την άλλη πάλι, είναι να κλαις με το κατάντημα των ...βιομηχάνων. Παραπονούνται πως δεν είναι ανταγωνιστικοί, δε μπορούν να βγουν στις ξένες αγορές, κινδυνεύουν να κλείσουν, να χάσουν όλες τις θέσεις εργασίας που προσφέρουν στην κοινωνία κ.λπ. κ.λπ. Πραγματικά, αν ο Φώσκολος γύριζε τώρα ένα κοινωνικό δράμα, θα είχε σαν ήρωα αντί για φτωχό κολίγο έναν σουροδαρμένο βιομήχανο που ξενοπλένει σκάλες για να μην κλείσει η φάμπρικά του. Θα τον έπαιζε ο Κούρκουλος. 

Το αν αυτοί οι κύριοι βρίσκονται όντως στα πρόθυρα της χρεωκοπίας ΠΟΙΟΣ θα το κρίνει; Εκείνοι; Αν περιμένουμε ειλικρίνεια από τους βιομήχανους σωθήκαμε. Επί ένα αιώνα η πλειοψηφία των ελλήνων βιομηχάνων είναι μαριονέτες των πολιτικών. Ζουσαν με μίζες, επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, οι περισσότεροι κρατικοδίαιτοι, έχοντας στενούς δεσμούς με την εκάστοτε εξουσία. Με το δικό τους μέλλον εξασφαλισμένο σε κότερα, καταθέσεις και offshore. 

Εχετε πάει ποτέ να ζητήσετε αύξηση και να σας τη δώσει απλόχερα ο εργοδότης; Πάντοτε επικαλείται δυσκολίες και κρίση. Εχετε δει όμως τι κέρδη εμφανίζει στους ισολογισμούς και στο χρηματιστήριο; Πήρατε ποτέ bonus γι αυτά τα κέρδη;

Λοιπόν, καθαρές κουβέντες. 

Αν δεν υπάρξει επίσημος, έγκυρος κρατικός μηχανισμός που να ελέγχει αν μια επιχείρηση πάει όντως για φούντο ή όχι -τσεκάροντας ενδελεχώς τα κέρδη και τα προσωπικά περιουσιακά στοιχεία των ιδιοκτητών της-, τότε κανείς δε νομιμοποιείται να ζητά εξαχρείωση των εργασιακών συνθηκών "για το καλό του τόπου". 

Αντε ένας ένας...

Bιογραφικά τέλος

Σήμερα στέλνω τα τελευταία βιογραφικά. Δε βλέπω να έχει πια κανένα νόημα. Ο δημοσιογραφικός κλάδος θυμίζει τοπίο μεταπυρηνικής εποχής. Ενα αποψιλωμένο τοπίο, χώροι γεμάτοι άδεια γραφεία. Με όποιον κι αν μιλήσεις, σου λέει ατάκες όπως "σήμερα απέλυσαν τόσους", "μείναμε πέντε για να βγάζουμε δουλειά που έβγαζαν δώδεκα" κι άλλα τέτοια. Τους πιστεύω. Μου τηλεφωνούν κι εμένα φίλοι και "γνωστοί", που είχα να ακούσω χρόνια, για να μου ζητήσουν δουλειά. Τους απαντώ με ένα χαμογελαστό "welcome to the club". 

Η πλήρης απαξίωση μιας δουλειάς που μας άρεσε, μας γέμιζε, μας έκανε να νιώθουμε ότι δίναμε κάτι στον κόσμο. Τρεχαμε τόσα χρόνια στα ρεπορτάζ, ξενυχτάγαμε, υπομέναμε αγόγγυστα τα βίτσια του κάθε δημοσιογράφου - φίρμας που μας είχε στη δούλεψή του και μας γαμούσε στο καψώνι 24 ώρες το 24ωρο, αλλά λέγαμε χαλάλι. Το ξεφτίλισμα ενός επαγγέλματος που προήλθε από την αμετροέπεια τριάντα δημοσιογράφων - λαμόγιων, από την συντεχνιακή λογική ενός δήθεν "ελιτίστικου" συνδικαλιστικού οργάνου που μας κατάντησε ανασφάλιστους κολίγους  (βλέπε ΕΣΗΕΑ) κι από τη δική μας έλλειψη αξιοπρέπειας. Και τώρα έφαγε τη χαριστική βολή από την κρίση.

Στο "σαβουάρ βιβρ" της αγοράς εργασίας αναγράφεται ρητώς ότι οφείλει ένα στέλεχος να απαντά, έστω μονολεκτικά, σε οποιοδήποτε βιογραφικό φτάσει στο γραφείο του. Δεν έχω λάβει ως τώρα καμιά απάντηση. Εχω στείλει 35 βιογραφικά. Δεν τους κακολογώ. Πού να προλάβουν να απαντούν στον καθένα...

Θα ζητήσει συγνώμη κανείς;

Είναι ενδιαφέρον το συναίσθημα που νιώθεις όταν νομίζεις ότι παίζεις σε αστυνομικό θρίλερ. Είναι η στιγμή εκείνη που κομμάτια ενός παζλ ενώνονται στη σκέψη σου και για πρώτη φορά, ταιριάζουν τέλεια. Η πραγματική εικόνα βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου, τόσο ξεκάθαρη, όπως μια σταγόνα νερό της βροχής στην άκρη ενός φύλλου.

Τα παζλ άρχισαν να ενώνονται μεταξύ τους όταν άκουσα το σχόλιο του πολιτικού αναλυτή στην τηλεόραση: "Με την κίνησή του να φέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στη χώρα του και να προκηρύξει εκλογές, ο Ιρλανδός πρωθυπουργός υπέγραψε το τέλος της πολιτικής του καριέρας". Όχι πως δεν το είχαμε υποψιαστεί...

Ο Κώστας Καραμανλής ήξερε τι μας περιμένει. Πολύ καλά. Αυτό έλειπε άλλωστε. Οπότε είχε δύο επιλογές:

- Η πρώτη, να ζητήσει τη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα υπήρχε μηχανισμός στήριξης και από Ευρωπαίους) και να επιβάλλει τα μέτρα. Η Ελλάδα θα ξεσηκωνόταν. Η Αθήνα θα καιγόταν για τρίτη φορά. Οι συνδικαλιστές θα ζητούσαν το κεφάλι του, όχι απλά επί πίνακι, αλλά παναρισμένο στο γκριλ. Θα αναγκαζόταν να πάει σε εκλογές έτσι κι αλλιώς. Και θα υπέγραφε το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Οχι μόνο το δικό του. Ολόκληρη η Νέα Δημοκρατία θα έμπαινε στο μούσκιο για δεκαετίες, προτού τολμήσει να ξεστομίσει "είμαστε ξανά κόμμα εξουσίας". Αν το ξεστόμιζε ποτέ.

- Η δεύτερη, να βγει και να πει με το μαλακό ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και να ζητήσει εκλογές από πριν. Χωρίς να πει την απαγορευμένη λέξη "ΔΝΤ". Χωρίς να πάρει την ευθύνη. Αφήνοντας σε άλλο καιροσκόπο το αγγούρι. Ο οποίος με τη σειρά του θα μπορούσε να ελπίζει ότι τα συνδικάτα και οι κουκουλοφόροι θα του φερθούν καλύτερα.

Ετσι θα μπορούσε να αυτοεξοριστεί για λίγο στην Ραφήνα και να επανέλθει, οταν το μάτι του λαού θα είχε αρχίσει να γιαλίζει και να τρώει τις σάρκες του. Αυτός, ή το κόμμα του με άλλο αρχηγό.

Τι θα διάλεγε ο καθένας από εμάς;

Δώρο δεν έχω να σας δώσω για τη σωστή απάντηση, γιατί μάλλον θα είστε πολλοί που θα απαντήσετε σωστά και δε συμφέρει...

Ποιά πράγματα αλλάζουν στη ζωή σου όταν μένεις άνεργος ...έπειτα από δυο μήνες

1. Κάτι παλιά λαϊκά της εργατιάς που τραγουδά ο Νταλάρας κάθονται στο αυτί σου διαφορετικά. Λές να αρχίσει να σου αρέσει η Παπαρήγα; Ημαρτον...

2. Μετά τους πρώτους δύο μήνες απραξίας καταλαβαίνεις ότι ένα καλό βιογραφικό είναι για τα σκουπίδια. Ακόμα χειρότερα, είναι εμπόδιο. Είσαι "overqualified". 

3. Σκέφτεσαι πως αν κάποιος σου πει να πας να δουλέψεις με 590 ευρώ ανασφάλιστος με μπλοκάκι, θα το δεχτείς "μέχρι να βρεις αυτό που θες". 

4. Αρχίζεις να ζηλεύεις ακόμα και τον πλανόδιο κουλουρά στο δρόμο. Μπροστά στα μάτια σου φαντάζει επιτυχημένος επιχειρηματίας.

5. Σκέφτεσαι να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά.  Ταξιτζής. Μια χαρά. Γιατί όχι; Δεν κινδυνεύεις να σε απολύσει κανείς...

6. Βλέπεις όνειρο ότι δουλεύεις στο γραφείο σαν τρελός, βρίζοντας και φωνάζοντας. Ξυπνάς ιδρωμένος από το άγχος. Παραδόξως αναπολείς το όνειρο...

7. Ορκίζεσαι ότι στην επόμενη μεγάλη διαδήλωση της ΓΣΕΕ θα είσαι εκεί, στο Σύνταγμα. Από τους πρώτους. Κι αν βρεις και μια πέτρα στο δρόμο σου, δε θα σε χαλάσει να σημαδέψεις κανένα τζάμι της Βουλής...

8. Γελάς από μέσα σου με την πρόνοια του μπουρδέλου που λέγεται ελληνικό κράτος. Τον ΟΑΕΔ και τα γραφεία προώθησης απασχόλησης. Γνωρίζεις τόσο εσύ, όσο κι εκείνοι, ότι πάνω από το 70% των προσλήψεων γίνονται με σύσταση "από στόμα σε στόμα". 

9. Το κινητό σου χτυπά ολοένα και λιγότερο. Οι φίλοι και οι γνωστοί σου σε ξεχνούν. Δεν έχουν χρόνο. Δουλεύουν. Άλλος κόσμος αυτοί.

10. Αρχίζεις να νιώθεις "λίγος". Ανάπηρος. Ευνουχισμένος.

Ποιά πράγματα αλλάζουν στη ζωή σου όταν μένεις άνεργος τον πρώτο μήνα

1. Για πρώτη φορά μπορείς να πας διακοπές ή να πιεις καφέ στην παραλία όταν όλοι οι άλλοι δουλεύουν.

2. Μπορείς να μποτιλιαριστείς στο δρόμο και να μη σου κάνει καμιά αίσθηση. Ολος ο χρόνος είναι δικός σου.Είσαι χαλαρά απαθής.

3. Επιτέλους μπορείς να δεις φίλους που έχεις να δεις καιρό γιατί "δεν άδειαζες".

4. Μπορείς να ξενυχτήσεις μεσοβδόμαδα και στ'αρχίδια σου τι ώρα θα ξυπνήσεις την επομένη.

5. Μπορείς να παρακολουθήσεις κι εσύ τα γελοία πρωινάδικα της ελληνικής τηλεόρασης, τρώγοντας ξηρούς καρπούς μπροστά από την TV και πετώντας φυστίκια στο πρόσωπο του Λιάγκα.

6. Μπορείς να παίζεις Playstation όλη μέρα λες και είσαι μαθητής κι έχεις τελειώσει τα μαθήματά σου.

7. Περπατάς αργά στο δρόμο και προσέχεις τι γίνεται γύρω σου γιατί δε μιλάς στο κινητό.

8. Είσαι πεπεισμένος 100% ότι θα βρεθεί κάποιος καλύτερος εργοδότης που θα μείνει με το στόμα ανοιχτό από την εμπειρία σου και το δυνατό βιογραφικό σου. Σκέφτεσαι χαιρέκακα ότι ο εργοδότης σου σού έκανε δώρο ένα bonus με την αποζημίωση. Θα βρεις δουλειά γρήγορα και θα σου μείνουν τα λεφτά στην τράπεζα να τα φας στην υγειά του.

9. Μαθαίνεις να απαντάς στα τηλεφωνήματα με ψεύτικό χαμόγελο υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων. Και με στερεότυπες εκφράσεις. "Ναι ρε συ, μια χαρά είμαι, δεν τρέχει τίποτα.... Το πιστεύεις; Εστειλα πέντε βιογραφικά κι έκλεισα ήδη τέσσερις συνεντεύξεις!....Κοίταξε, έχω μέχρι στιγμής δυο τρεις καλές προτάσεις, αλλά αυτή τη φορά θα είμαι πολύ επιλεκτικός....".

10. Μαθαίνεις να λες ψέμματα στον εαυτό σου. Οτι είσαι αναντικατάστατος. Οτι όλοι κάνουν αμάν να σου δώσουν τη θέση που σού αξίζει. Οτι, ότι,ότι...

Eπεισόδιο #2

Μπήκα στο γραφείο και για πρώτη φορά ένιωθα ένα ελαφρό τσίμπημα στο στομάχι. Η λογική μου έλεγε πως δεν τρέχει τίποτα. Το ένστικτό μου έλεγε άλλα.

Με κοίταξε φευγαλέα στα μάτια.
- Στέφανε, δεν πάει άλλο. Μέχρι εδώ. Περικοπές...

Πριν από τέσσερις μέρες είχαν απολυθεί άλλα πέντε άτομα. Η μόνιμη επωδός: "περικοπές". Για τον καθένα όμως υπήρχε και μια βαθύτερη αιτία. Άλλοι "δούλευαν λίγο" και το αφεντικό απαιτούσε πια ρυθμούς γαλέρας. Δυο τρεις γυναίκες μόλις είχαν παντρευτεί και το αφεντικό δεν ήθελε να πληρώνει άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας. Την έκαναν κι αυτές κλαίγοντας. Η εργασιακή ζούγκλα που ίσχυε μέχρι τώρα, στις μέρες του μνημονίου είχε πλέον πλημμυρίσει από σαρκοβόρα - εργοδότες. No mercy.

Όλοι είχαν φύγει με κλάματα. Εγώ είχα απλά αποκτήσει ένα απαθές χαμόγελο.

Θυμήθηκα ένα ρητό: "Δεν πρόκειται να ωριμάσεις επαγγελμτικά, αν δεν απολυθείς μια φορά στη ζωή σου".

Ηταν η πρώτη μου φορά.

Χαμογέλασα, σηκώθηκα από την καρέκλα, ψήλωσα όσους πόντους μπορούσα κι έδωσα το χέρι μου για μια τελευταία χειραψία. Την ανταπέδωσε ανόρεχτα, κοιτάζοντας τον ακριβό πίνακα στον τοίχο απέναντι.

Την πραγματική αιτία την ξέραμε και οι δυο. Δε συνέφερα. Είχα στήσει τη δουλειά, είχα δώσει ρυθμό στο τμήμα. Και τώρα ήταν η ώρα να πάρει δυο τρεις πιτσιρικάδες με 800 ευρώ μικτά, ανασφάλιστους με μπλοκάκι, και να προσπαθήσει να αντιγράψει όσα έκανα μέχρι τώρα.

Δε είναι η μοναδική περίπτωση. Χιλιάδες στελέχη "σκουπίζονται" τέτοια εποχή, με πιτσιρικάδες χωρίς πείρα να παίρνουν τη θέση τους. Δεν μέμφομαι φυσικά τους συναδέλφους. Τους βγαίνει η γλώσσα δωδεκάωρα (ποιά οχτάωρα;) για ψίχουλα...

Ο πρώτος που έστειλα SMS ήταν ο κουμπάρος μου. Τραπεζικό στέλεχος, έπαιρνε μισθό 4-5 χιλιάρικα - κάποτε. Τον τελευταίο καιρό έφαγε δυο απολύσεις στο κεφάλι. Είδε κι απόειδε με την Ελλάδα, βρήκε δουλειά ως διευθυντής σε υποκατάστημα ελληνικής τράπεζας στη Βουλγαρία. Γκασταρμπάιτερ νέας γενιάς.

Με πήρε αμέσως πίσω:

-Συγχαρητήρια, είσαι ο Νούμερο 14.
- Τι εννοείς;
- Ο 14ος στο στενό μου περιβάλλον που απολύεται από το Μάρτιο που ξεκίνησα να μετράω. Μέσα σε αυτούς κι εγώ, και ο αδελφός μου ο συμβασιούχος. 
- Εχεις καμιά δουλειά για μένα εκεί πάνω;
- Μάθε πρώτα βουλγάρικα για να συνεννοείσαι με τις ντόπιες, γέλασε.
- Εκλεισα το τηλ. κι άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου...

(συνεχίζεται)

Άλλος ένας στη λίστα... Επεισόδιο #1

Είναι η πρώτη μέρα που γράφω σε αυτό το blog. Η πρώτη μέρα της απόλυσής μου. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα το "δυστυχώς δε θα σε χρειαστούμε άλλο", μπαίνοντας στο γραφείο του διευθυντή. Η κάτι τέτοιο. Για κάποιο λόγο δε θυμάμαι ακριβώς τι ειπώθηκε κι ας έχουν περάσει μόνο λίγες ώρες.

Με λένε Στέφανο. Είμαι 34 ετών. Δημοσιογράφος. Εχω δουλέψει σχεδόν σε όλα τα media. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, περιοδικά. Στέλεχος μεσαίου επιπέδου. Οχι πρωτοκλασάτος που πιάνει τα χοντρά φράγκα, αλλά ούτε και συντάκτης - δουλοπάροικος που του βγαίνει η γλώσσα όλη μέρα "για τις ανάγκες του ρεπορτάζ", όπου τον ρίξει η βάρδια. Τη μια χωμένος μέσα στο χιόνι το χειμώνα να δείχνει πίσω του τουρτουρίζοντας την αδιάβατη Εθνική στην κάμερα, την άλλη καβουρντισμένος από τον καλοκαιρινό καύσωνα να ψάχνει να βρει ωραίους κώλους στην παραλία για να τους πάρει ...συνέντευξη. Χωμένος με τις ώρες πίσω από ένα θάμνο στην αυλή του σπιτιού της Μενεγάκη να περιμένει να περάσει ο Ματέο για να του χώσει το μαρκούτσι στη μούρη, "για μια δήλωση".

Είμαι αρχισυντάκτης. Δίνω εντολές, πιο προνομιούχος, πιστεύουν οι πολλοί. Βγάζω όλη τη λάντζα, είναι η αλήθεια. Κλεισοτρυπάκιας, αλλά πίστευα πως ήμουν κάτι περισσότερο: “Στέλεχος”. Έτσι πίστευα, προτού ανατραπούν όλα, όπως θα δούμε.

Παίρνω (έπαιρνα) δυο χιλιάρικα το μήνα. Όχι κι άσχημα. Η γυναίκα μου, δημόσιος υπάλληλος είναι το σιγουράκι στην οικογένεια. Της έσφαξαν το μισθό. Δεν πειράζει. Καλά είμαστε. Πληρώνω το στεγαστικό, βάζω και κάτι στην άκρη. Δε βγαίνουμε πια όπως παλιά. Δε βαριέσαι...

Την τελευταία Παρασκευή της εργασιακής μου ζωής, θυμάμαι πως δούλευα πυρετωδώς. Έγραφα όλη μέρα. Ούτε που είχα καταλάβει ότι είχε πάει 7 το απόγευμα. Οι εργασιακές συνθήκες χάλια, βγάζαμε δυο άτομα δουλειά για πέντε. Δε βαρυγκομούσα. Δεκαεννιά χρόνια έχω μάθει να δουλεύω σα σκύλος. Χωρίς να μου πληρώνονται υπερωρίες, παίρνοντας κουτσουρεμένες καλοκαιρινές άδειες, δουλεύοντας Σαββατοκύριακα για την ψυχή της μάνας μου. Χωρίς να με καλύπτει κανένα συνδικαλιστικό όργανο που κόπτεται τάχαμου για τα δικαιώματά μου. (Έχω πολλά να πω. Πολλή χολή να βγάλω. Σιγά σιγά. Όλα με την ώρα τους).

Το τηλέφωνο στο γραφείο μου χτυπησε. Με την άκρη του ματιού μου έπιασα στο καντράν τη λέξη “γραφείο εκδότη”.
- Στέφανε, έρχεσαι μέσα ένα λεπτό;

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το αφεντικό έδειχνε να του αρέσει η παρέα μου και παράλληλα με συμβουλευόταν σε πολλά. Χωρίς ποτέ να γουστάρω ιδιαίτερα (ένα αφεντικό που μπλέκεται στην καθημερινότητά σου δεν είναι συνήθως για καλό) ένιωθα τουλάχιστον ασφαλής. Όσο βέβαια περνούσε η μπογιά μου.
Τον τελευταίο καιρό βέβαια οι επαφές μας είχαν αραιώσει. Ίσως είχε πολλά στο κεφάλι του, θα μου πεις...

Ίσως από την άλλη να φταίει και το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό διαφωνούσα μαζί του σε κάποια πράγματα. Στο γεγονός για παράδειγμα ότι προσλάμβανε άσχετους πιτσιρικάδες με μισθό πείνας και μπλοκάκι, περιμένοντας να γεμίσει με φτηνή ύλη το μέσο που είχα αναλάβει. Και να περιμένει από μένα να τους μετατρέψω σε Λάρι Κινγκ μέσα σε μια εβδομάδα. Παιδιά που δεν έχουν ιδέα, παιδιά που δεν έχουν όμως απαιτήσεις. Παιδιά που γράφουν “θανατηφόρο ατύχημα” σε μια είδηση δοκιμάζοντας την υπομονή μου. Δεν τα κατηγορώ. Αντιθέτως τα πονάω. Θα μάθουν. Αλλά θέλει χρόνο. Σιγά σιγά και δίπλα σε έμπειρους. Έτσι έμαθα κι εγώ. Όχι όμως σε χρόνο dt κι όχι με τον “έμπειρο” να γίνεται χίλια κομμάτια για να τα προλάβει όλα και να χει κι αυτό στο κεφάλι του...

Δεν πειράζει. Συνέχιζα να εκφράζω τη διαφωνία μου. Πιστεύω πως είχα περάσει το μήνυμα. Εφάρμοζα αυτό που είχα διαβάσει σε ένα σοβαρό βιβλίο περί διοίκησης, μάνατζμεντ και τα συναφή. “Κράτα σθεναρή στάση”, έγραφε μέσα. “Πες την άποψή σου και επιχειρηματολόγησε σωστά. Ένα στέλεχος αποκτά ειδικό βάρος μόνο αν λέει την άποψή του, έστω κι αν διαφωνεί με εκείνη του εργοδότη”.
Φαίνεται δεν τους ξέρουν καλά τους Έλληνες εργοδότες. Τολμάς να διαφωνείς...

Χτύπησα και μπήκα στο γραφείο του -χαμογελαστού πάντα- διευθυντή. Αψεγάδιαστος όπως πάντα. Μού μετέδωσε το χαμόγελό του. Αλλά για πρώτη φορά, για πρώτη και μοναδική φορά εδώ και τρια χρόνια, κάτι δε μου άρεσε σε αυτό που έβλεπα. Κάτι δε μου πήγαινε καλά...
(συνεχίζεται)


Από YouTube: Χρήσιμες συμβουλές προς αμερικανούς εργαζόμενους που απολύονται. Το ήξερες αλήθεια πως ο αμερικανός απολυμένος έχει 21 μέρες χρόνο στη διάθεσή του να υπογράψει την αποζημίωση (αφού το συζητήσει με το δικηγόρο του) και 7 ημέρες για να ...αλλάξει γνώμη; Κατά τα άλλα, εκεί είναι στυγνός καπιταλισμός. Ενώ εδώ, ο κήπος της Εδέμ με τα αγγελάκια. Δες το video: