Κτίριο ΙΚΑ Αγίας Παρασκευής, επί της Μεσογείων, ώρα 10 το πρωί:
“Δεν αντέχω άλλο! Έχουν παίξει τα νεύρα μου! Πόσους νομίζουν ότι μπορώ να βλέπω σε μια μέρα; Μου έβαλαν άλλους σαράντα για ραντεβού σήμερα! Τι είμαι εγώ, ρομπότ; Τι περιμένει το κράτος να το σώσω εγώ; Δεν αντέχωωωωωω”. Ο γιατρός του ΙΚΑ πέρασε κατεβαίνοντας τα σκαλιά μπροστά μου σαν σίφουνας, παραληρώντας κατακόκκινος με τις φλέβες του λαιμού του τσίτα από τις φωνές. Από πίσω δυο συνάδελφοί του έτρεχαν να τον φέρουν στα συγκαλά του. Ο κόσμος είχε στο μεταξύ παγώσει. Εκεί που τσακώνονταν έξαλλοι στα γκισέ (πρωτότυπο;) είχαν ξαφνικά καταπιεί τη μιλιά τους. Άκρα του τάφου σιωπή. Μη φάνε και καμιά σφαλιάρα από τον τρελό, θα σκέφτηκαν. Κρατήθηκα να μη χαμογελάσω, καθώς η σκηνή μου θύμισε αφόρητα την σκηνή από το κλασικό “η δε γυνή να φοβείται τον άντρα”: Ο Κωνσταντίνου να κατεβαίνει φουριόζος τα σκαλιά του σπιτιού με τη βαλίτσα στο χέρι, γρυλίζοντας “διαζύγιοοοοοοοοο”.
Τα νεύρα σπασμένα. Όλοι μας έχουμε ένα χειρόφρενο στο νευρικό μας σύστημα, ένα ABS. Όταν η ψυχική μας ηρεμία γλιστράει προς την τρέλα, το ABS ενεργοποιείται για να μας συγκρατήσει από το ρεζιλίκι. Τι ήταν λοιπόν εκείνο που έκανε αυτό τον καρδιολόγο να τινάξει τα καπάκια και να τιναχθεί στην έξοδο σαν τρελό φορτηγό μες στον κόσμο;
Η πρώτη σκέψη, η κακή. Ο διάβολος μέσα σου μιλάει πάντα πρώτος: Του έστειλαν 40 ανθρώπους μέσα σε μια μέρα και τρελάθηκε, γιατί τόσο καιρό είχε μάθει να τα ξύνει. Όποιος έχει πολεμήσει στα χαρακώματα του ιδιωτικού τομέα, ξέρει πως το να διαμαρτυρηθείς για “υπερβολική δουλειά” είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο. Γιατί απλά μένεις χωρίς δουλειά. Απολύεσαι επί τόπου. Από το 2001 και μετά, όσοι παραιτούνταν στο έντυπο που εργαζόμουν, δεν έδιναν τη θέση τους σε άλλον. Δεν ερχόταν αντικαταστάτης. Τη δουλειά του τη μοιραζόμαστε εμείς. Φτάσαμε εν έτει 2007 έξι συντάκτες να αντικαθιστούν πέντε απολυμένους, με υπερωρίες που δεν πληρώνονταν, σαββατοκύριακα που δεν πληρώνονταν... Οι αρχισυντάκτες (κι εγώ ανάμεσά τους) έγραφαν μέχρι και τα ζώδια. (α προ πο: Mην κοιτάτε ποτέ στα περιοδικά πόσοι γράφουν. Τα περισσότερα ονόματα είναι ψευδώνυμα. Πέντε άτομα γράφουν για εικοσιπέντε. Εγώ μόνο είχα 3 ψευδώνυμα). Οι λέξεις “βλαπτική μεταβολή όρων εργασίας” κι όλα όσα γράφουν οι συμβάσεις της ΓΣΕΕ και των υπουργείων ήταν για να γελάνε οι εργοδότες μας. Καλά καλά ούτε απεργίες δεν κάναμε.
Και τώρα η ώρα της καλής σκέψης. Εξαιρετική η ιδέα του υπαλλήλου του Στρος Καν Γώργου Παπανδρέου να μειώσει το δημόσιο τομέα κατά το ένα πέμπτο. Μόνο που κάτι δεν πάει καλά στο σκεπτικό. Κυρίως γιατί είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι οι υπάλληλοι φεύγουν από τα παράθυρα, χωρίς να υπάρχει προηγούμενα πρόβλεψη για το κενό που αφήνουν. Ψελλίζοντας υπνωτισμένοι το μάντρα “περικοπή εξόδων, περικοπή εξόδων” ψάχνουμε όλοι με απελπισία την άδεια τσέπη του κράτους, μπας και γεμίσει. Τι γίνεται όμως με την εξυπηρέτηση των πολιτών; Χέστηκε η Φατμέ. Όσο πάμε και βουλιάζουμε σε μια τριτοκοσμική κατάσταση (λες και δεν είμαστε τριτοκοσμικοί ήδη) όπου οι ουρές στα γκισέ θα είναι πια τόσο συχνές που δε θα ασχολείται πλέον ούτε ο Αυτιάς. Και οι τσακωμοί θα είναι πλέον μέρος της ρουτίνας μας. Τις προάλλες βρέθηκα ξανά σε μια δημόσια υπηρεσία, με μια μόνο άσχετη πιτσιρίκα υπάλληλο (από μετάταξη; από μετάθεση;) να προσπαθεί να εξυπηρετήσει τον κόσμο. Το μόνο που έκανε ήταν να γυρίζει και να ρωτά τον "παλιό", έναν φιλότιμο γκριζομάλλη που στεκόταν πίσω της πνιγμένος σε χαρτιά, ο οποίος προσπαθούσε να συμβουλέψει εκείνη για το τι θα κάνει, ενώ παράλληλα εξυπηρετούσε κι άλλους δυο.
Μαθαίνω πως μια από τις πρώτες υπηρεσίες που έχουν χτυπηθεί καίρια είναι ο ΟΑΕΔ. Ο Οργανισμός που χτίστηκε τόσο φιλόδοξα, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Πριν πολλά χρόνια, επί Ρέππα ακόμα (μιλάμε για εποχή Σημίτη) ο ΟΑΕΔ προσπάθησε να αλλάξει μορφή. Σκοπός του η “εξατομικευμένη προσέγγιση”, ένας υπάλληλος δηλαδή θα παρακολουθούσε και θα κρατούσε φάκελο για την πορεία κάθε ανέργου. Θα τον βοηθούσε να καταρτισθεί, θα τον έφερνε σε επαφή με εργοδότες, θα κανόνιζε συνεντεύξεις. Αυτός ήταν και ο λόγος που τότε μπήκαν στον ΟΑΕΔ υπάλληλοι με πτυχίο κοινωνικού λειτουργού, καθώς η προσωπική επαφή του υπαλλήλου ήταν καίριας σημασίας για τον οργανισμό.
Το εγχείρημα είναι πλέον μακρινή ανάμνηση. Ο ΟΑΕΔ δε λειτούργησε ποτέ έτσι. Οι υπάλληλοι μετατέθηκαν σε θέσεις διεκπεραίωσης γραφειοκρατικών καθηκόντων. Και η περίφημη “εξατομικευμένη προσέγγιση” έμεινε στα χαρτιά. Ακόμα και οι ίδιοι οι υπάλληλοι παραδέχονται πως κατά 70% η εύρεση εργασίας γίνεται από στόμα σε στόμα και από τα κονέ που έχεις...
“Δεν αντέχω άλλο! Έχουν παίξει τα νεύρα μου! Πόσους νομίζουν ότι μπορώ να βλέπω σε μια μέρα; Μου έβαλαν άλλους σαράντα για ραντεβού σήμερα! Τι είμαι εγώ, ρομπότ; Τι περιμένει το κράτος να το σώσω εγώ; Δεν αντέχωωωωωω”. Ο γιατρός του ΙΚΑ πέρασε κατεβαίνοντας τα σκαλιά μπροστά μου σαν σίφουνας, παραληρώντας κατακόκκινος με τις φλέβες του λαιμού του τσίτα από τις φωνές. Από πίσω δυο συνάδελφοί του έτρεχαν να τον φέρουν στα συγκαλά του. Ο κόσμος είχε στο μεταξύ παγώσει. Εκεί που τσακώνονταν έξαλλοι στα γκισέ (πρωτότυπο;) είχαν ξαφνικά καταπιεί τη μιλιά τους. Άκρα του τάφου σιωπή. Μη φάνε και καμιά σφαλιάρα από τον τρελό, θα σκέφτηκαν. Κρατήθηκα να μη χαμογελάσω, καθώς η σκηνή μου θύμισε αφόρητα την σκηνή από το κλασικό “η δε γυνή να φοβείται τον άντρα”: Ο Κωνσταντίνου να κατεβαίνει φουριόζος τα σκαλιά του σπιτιού με τη βαλίτσα στο χέρι, γρυλίζοντας “διαζύγιοοοοοοοοο”.
Τα νεύρα σπασμένα. Όλοι μας έχουμε ένα χειρόφρενο στο νευρικό μας σύστημα, ένα ABS. Όταν η ψυχική μας ηρεμία γλιστράει προς την τρέλα, το ABS ενεργοποιείται για να μας συγκρατήσει από το ρεζιλίκι. Τι ήταν λοιπόν εκείνο που έκανε αυτό τον καρδιολόγο να τινάξει τα καπάκια και να τιναχθεί στην έξοδο σαν τρελό φορτηγό μες στον κόσμο;
Η πρώτη σκέψη, η κακή. Ο διάβολος μέσα σου μιλάει πάντα πρώτος: Του έστειλαν 40 ανθρώπους μέσα σε μια μέρα και τρελάθηκε, γιατί τόσο καιρό είχε μάθει να τα ξύνει. Όποιος έχει πολεμήσει στα χαρακώματα του ιδιωτικού τομέα, ξέρει πως το να διαμαρτυρηθείς για “υπερβολική δουλειά” είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο. Γιατί απλά μένεις χωρίς δουλειά. Απολύεσαι επί τόπου. Από το 2001 και μετά, όσοι παραιτούνταν στο έντυπο που εργαζόμουν, δεν έδιναν τη θέση τους σε άλλον. Δεν ερχόταν αντικαταστάτης. Τη δουλειά του τη μοιραζόμαστε εμείς. Φτάσαμε εν έτει 2007 έξι συντάκτες να αντικαθιστούν πέντε απολυμένους, με υπερωρίες που δεν πληρώνονταν, σαββατοκύριακα που δεν πληρώνονταν... Οι αρχισυντάκτες (κι εγώ ανάμεσά τους) έγραφαν μέχρι και τα ζώδια. (α προ πο: Mην κοιτάτε ποτέ στα περιοδικά πόσοι γράφουν. Τα περισσότερα ονόματα είναι ψευδώνυμα. Πέντε άτομα γράφουν για εικοσιπέντε. Εγώ μόνο είχα 3 ψευδώνυμα). Οι λέξεις “βλαπτική μεταβολή όρων εργασίας” κι όλα όσα γράφουν οι συμβάσεις της ΓΣΕΕ και των υπουργείων ήταν για να γελάνε οι εργοδότες μας. Καλά καλά ούτε απεργίες δεν κάναμε.
Και τώρα η ώρα της καλής σκέψης. Εξαιρετική η ιδέα του υπαλλήλου του Στρος Καν Γώργου Παπανδρέου να μειώσει το δημόσιο τομέα κατά το ένα πέμπτο. Μόνο που κάτι δεν πάει καλά στο σκεπτικό. Κυρίως γιατί είμαστε όλοι πεπεισμένοι ότι οι υπάλληλοι φεύγουν από τα παράθυρα, χωρίς να υπάρχει προηγούμενα πρόβλεψη για το κενό που αφήνουν. Ψελλίζοντας υπνωτισμένοι το μάντρα “περικοπή εξόδων, περικοπή εξόδων” ψάχνουμε όλοι με απελπισία την άδεια τσέπη του κράτους, μπας και γεμίσει. Τι γίνεται όμως με την εξυπηρέτηση των πολιτών; Χέστηκε η Φατμέ. Όσο πάμε και βουλιάζουμε σε μια τριτοκοσμική κατάσταση (λες και δεν είμαστε τριτοκοσμικοί ήδη) όπου οι ουρές στα γκισέ θα είναι πια τόσο συχνές που δε θα ασχολείται πλέον ούτε ο Αυτιάς. Και οι τσακωμοί θα είναι πλέον μέρος της ρουτίνας μας. Τις προάλλες βρέθηκα ξανά σε μια δημόσια υπηρεσία, με μια μόνο άσχετη πιτσιρίκα υπάλληλο (από μετάταξη; από μετάθεση;) να προσπαθεί να εξυπηρετήσει τον κόσμο. Το μόνο που έκανε ήταν να γυρίζει και να ρωτά τον "παλιό", έναν φιλότιμο γκριζομάλλη που στεκόταν πίσω της πνιγμένος σε χαρτιά, ο οποίος προσπαθούσε να συμβουλέψει εκείνη για το τι θα κάνει, ενώ παράλληλα εξυπηρετούσε κι άλλους δυο.
Μαθαίνω πως μια από τις πρώτες υπηρεσίες που έχουν χτυπηθεί καίρια είναι ο ΟΑΕΔ. Ο Οργανισμός που χτίστηκε τόσο φιλόδοξα, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Πριν πολλά χρόνια, επί Ρέππα ακόμα (μιλάμε για εποχή Σημίτη) ο ΟΑΕΔ προσπάθησε να αλλάξει μορφή. Σκοπός του η “εξατομικευμένη προσέγγιση”, ένας υπάλληλος δηλαδή θα παρακολουθούσε και θα κρατούσε φάκελο για την πορεία κάθε ανέργου. Θα τον βοηθούσε να καταρτισθεί, θα τον έφερνε σε επαφή με εργοδότες, θα κανόνιζε συνεντεύξεις. Αυτός ήταν και ο λόγος που τότε μπήκαν στον ΟΑΕΔ υπάλληλοι με πτυχίο κοινωνικού λειτουργού, καθώς η προσωπική επαφή του υπαλλήλου ήταν καίριας σημασίας για τον οργανισμό.
Το εγχείρημα είναι πλέον μακρινή ανάμνηση. Ο ΟΑΕΔ δε λειτούργησε ποτέ έτσι. Οι υπάλληλοι μετατέθηκαν σε θέσεις διεκπεραίωσης γραφειοκρατικών καθηκόντων. Και η περίφημη “εξατομικευμένη προσέγγιση” έμεινε στα χαρτιά. Ακόμα και οι ίδιοι οι υπάλληλοι παραδέχονται πως κατά 70% η εύρεση εργασίας γίνεται από στόμα σε στόμα και από τα κονέ που έχεις...
Αγιε μου Βασίλη, στείλε ένα ABS γρήγορα. Μας προλαβαίνεις δε μας προλαβαίνεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου