Θα ζητήσει συγνώμη κανείς;

Είναι ενδιαφέρον το συναίσθημα που νιώθεις όταν νομίζεις ότι παίζεις σε αστυνομικό θρίλερ. Είναι η στιγμή εκείνη που κομμάτια ενός παζλ ενώνονται στη σκέψη σου και για πρώτη φορά, ταιριάζουν τέλεια. Η πραγματική εικόνα βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου, τόσο ξεκάθαρη, όπως μια σταγόνα νερό της βροχής στην άκρη ενός φύλλου.

Τα παζλ άρχισαν να ενώνονται μεταξύ τους όταν άκουσα το σχόλιο του πολιτικού αναλυτή στην τηλεόραση: "Με την κίνησή του να φέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στη χώρα του και να προκηρύξει εκλογές, ο Ιρλανδός πρωθυπουργός υπέγραψε το τέλος της πολιτικής του καριέρας". Όχι πως δεν το είχαμε υποψιαστεί...

Ο Κώστας Καραμανλής ήξερε τι μας περιμένει. Πολύ καλά. Αυτό έλειπε άλλωστε. Οπότε είχε δύο επιλογές:

- Η πρώτη, να ζητήσει τη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα υπήρχε μηχανισμός στήριξης και από Ευρωπαίους) και να επιβάλλει τα μέτρα. Η Ελλάδα θα ξεσηκωνόταν. Η Αθήνα θα καιγόταν για τρίτη φορά. Οι συνδικαλιστές θα ζητούσαν το κεφάλι του, όχι απλά επί πίνακι, αλλά παναρισμένο στο γκριλ. Θα αναγκαζόταν να πάει σε εκλογές έτσι κι αλλιώς. Και θα υπέγραφε το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Οχι μόνο το δικό του. Ολόκληρη η Νέα Δημοκρατία θα έμπαινε στο μούσκιο για δεκαετίες, προτού τολμήσει να ξεστομίσει "είμαστε ξανά κόμμα εξουσίας". Αν το ξεστόμιζε ποτέ.

- Η δεύτερη, να βγει και να πει με το μαλακό ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και να ζητήσει εκλογές από πριν. Χωρίς να πει την απαγορευμένη λέξη "ΔΝΤ". Χωρίς να πάρει την ευθύνη. Αφήνοντας σε άλλο καιροσκόπο το αγγούρι. Ο οποίος με τη σειρά του θα μπορούσε να ελπίζει ότι τα συνδικάτα και οι κουκουλοφόροι θα του φερθούν καλύτερα.

Ετσι θα μπορούσε να αυτοεξοριστεί για λίγο στην Ραφήνα και να επανέλθει, οταν το μάτι του λαού θα είχε αρχίσει να γιαλίζει και να τρώει τις σάρκες του. Αυτός, ή το κόμμα του με άλλο αρχηγό.

Τι θα διάλεγε ο καθένας από εμάς;

Δώρο δεν έχω να σας δώσω για τη σωστή απάντηση, γιατί μάλλον θα είστε πολλοί που θα απαντήσετε σωστά και δε συμφέρει...