Διόδια και δημοκρατία: Xαμένοι στη μετάφραση

 Αρχισε πάλι η κλασσική γελοία κόντρα μεταξύ των "συντηρητικών" της δημοκρατίας και των "εξτρεμιστών". Μεταξύ της θεωρίας και της πράξης για το πού φτάνει το όριο ενός πολίτη σε μια δημοκρατία, ευνομούμενη πολιτεία, ελεύθερη κοινωνία κουλουπού κουλουπού - you name it. Οι κοκορομαχίες μεταξύ των διαφόρων γκαουλάιτερς σε κανάλια και τηλεοπτικά δελτία δίνουν και παίρνουν.
Μέχρι πού φτάνει το χέρι ενός πολίτη; Πέρασε ο Braveheart-Γκλέτσος τη λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ αυθαιρεσίας και δημοκρατικής ελευθερίας; Δικαιούμαστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας όσον αφορά στα διόδια ή σε ανάλογες περιπτώσεις;
Η, αν το δούμε διαφορετικά: Μέχρι πόσο μπορεί να σκύψει ο πολίτης απέναντι σε όσα συμβαίνουν; Μέχρι να φανεί ο κώλος του ή περισσότερο; Μέχρι πού είναι ικανός να φτάσει;
Ενα καλό το είπε ο...
...Κύρτσος το πρωί, άσχετα αν τον γουστάρουμε ή όχι. Σε μια ευνομούμενη δημοκρατία δεν έχεις λόγο να τα κάνεις αυτά. Όταν όμως ζούμε μια δημοκρατία της μετάφρασης, τότε το πράγμα αλλάζει.
Οντως είμαστε χαμένοι στη μετάφραση. Τους έχουμε αφήσει να παίρνουν εντολές εναντίον μας, εξ ονόματός μας, δήθεν για καλό μας. Μεταφράζοντας και διαστρεβλώνοντας πολλές φορές με μια καθαρά οργουελική πρακτική αυτό που πραγματικά ζητάμε από αυτούς.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που μετέφρασαν την αποχή στις εκλογές του Καλλικράτη ως ένδειξη πως ο λαός επιδοκιμάζει την κυβέρνηση. Ο λαός τους άφησε μόνους, κι όμως εκείνοι, μόνοι σε αυτή την απέραντη ερημιά βγήκαν να πουν πως είμαστε με το μέρος τους. Πασόκοι και μη. Τους φτύνεις και λένε ότι βρέχει, θα μου πεις...
Δεν είναι τυχαίο επίσης που συνεχίζουν να σπέρνουν διχόνοια ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Πρώτα μας συστρατεύουν όλους εναντιον των δημοσίων υπαλλήλων. Επειτα όλους εναντίον των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ. Μετά όλοι εναντίον των επιχειρηματιών που είναι φοροφυγάδες γιατί δεν κόβουν αποδείξεις. Αμέσως μετά εναντίον των κλειστών επαγγελμάτων και πάει λέγοντας. Ενας τη φορά εναντίον των υπολοίπων. Σε αυτή την άτυπη ρώσικη ρουλέτα που παίζουν οι κοινωνικές τάξεις, κάθε φορά πέφτουν κάτω εκείνοι που θα τους κάτσει η σφαίρα της τρόικας. Το δεχόμαστε, μάλιστα φανατιζόμαστε κι όλας, αφού βρίσκουμε εύκολα εξιλαστήρια θύματα. Κι αυτό γίνεται συστηματικά, μέχρι να φτωχύνουμε όλοι. Με τη δική μας θέληση και συναίνεση. Για το καλό μας.
Ούτε είναι τυχαίο το "μαζί τα φάγαμε", που μας πέταξαν κυνικά στα μούτρα. Το ρουσφέτι που καλλιέργησαν για να μαζεύουν ψήφους, το λάδωμα και το βόλεμα, τους νομιμοποιούσε να βουτάνε 10 εκατομμύρια σε κάθε εξοπλιστικό πρόγραμμα και ποιός ξέρει ακόμα πόσα καράβια λεφτά στη Siemens. Κι αυτή η εξήγηση δεν είναι παρά μια μετάφραση του βούρκου στον οποίο ζούμε βουτηγμένοι σα λασπωμένοι βάτραχοι. Ωστόσο σπάνια οι μεταφράσεις αποδίδουν την ουσία του πρωτότυπου.

Καλό το παιχνιδάκι της μετάφρασης, μέχρι όμως να γυρίσει μπούμεραγκ. Διότι αυτό που κάνουν τόσο καιρό οι πολιτικοί του προιστάμενοι, το έπαιξε έξυπνα και ο Γκλέτσος, ο Γιώργος Φούντας στο φωσκολικό έργο των διοδίων. Δουλεύοντας καλά το ίματζ του, αυτό ακριβώς που πλάσαρε και τότε, βγήκε μπροστά τσακίζοντας μπάρες και διόδια. Τι έκανε δηλαδή ο δημαρχάρας; Ο Braveheart της Στυλίδας "μετέφρασε" τη θέληση του δικού του λαού και ενήργησε ενάντια σε αδικίες που του φορτώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Διότι μη μου πείτε πως δεν είναι αδικία για έναν άνθρωπο να θέλει 6-7 ευρώ κάθε μέρα για να πάει στη δουλειά του τρια χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Αναλογικά, τα ίδια και περισσότερα θα πρεπε να πληρώνει ένας Αθηναίος που ζει στα Βριλήσσια και δουλεύει στο Σύνταγμα.
Αυθαιρέτησε, ΟΚ. Αλλά σε μια χώρα που η αυθαιρεσία είναι τρόπος ζωής και τρόπος διακυβέρνησης, τι παραπάνω δηλαδή έκανε;