Ηθη κι έθιμα της ελληνικής εργατιάς

Η μεγάλη κινητοποίηση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ έχει καταντήσει κάτι σαν έθιμο. Όπως τα σπασίματα στο Πολυτεχνείο κάθε χρόνο στην επέτειο. Όπως το πέταγμα χαρταετού, ή τα κούλουμα την Καθαρή Δευτέρα μαζί με τους πολιτικάντηδες. Όπως οι κινητοποιήσεις των αγροτών όταν τα χωράφια ξεκουράζονται, κάθε χρόνο κάπου στο τέλος του χειμώνα...

Οι δημοσιογράφοι και οι οπερατέρ, ιδιαίτερα στα κανάλια και τις εφημερίδες, γνωρίζουν από πριν τι πρέπει να κάνουν. Σε ποια σημεία θα γίνουν πιθανώς επεισόδια, από ποιους θα πάρουν δηλώσεις. Ποια πλάνα θα δείξουν περισσότερο “μπούγιο” με κόσμο στην κάμερα. Σε ποιο σημείο του δρόμου θα σταθούν αν αρχίσουν τα σπρωξίματα με τα ΜΑΤ για να είναι καθαρή η εικόνα. Ρουτίνα, σχεδόν αφόρητη.

Οι κυβερνήσεις μπορεί να πέφτουν. Οι αρχισυνδικάλες μπορεί να μετακινούνται (αφού οι προκάτοχοί τους τακτοποιούν τον αφράτο κώλο τους στα έδρανα της Βουλής, κάποιοι πρέπει να τους διαδεχτούν),όμως η απεργία αυτή παραμένει σταθερή διαδικασία. Κάθε χρόνο την περιμένουμε. Με αιτήματα που κάθε φορά μας φαίνονται λίγο πολύ τα ίδια. Έχεις κάποιες φορές την εντύπωση πως γίνεται για το ονόρε και μόνο.

Δυστυχώς,. Γιατί αυτή η βαρετή επανάληψη, χωρίς διαφοροποίηση στην ένταση, χωρίς διαφοροποίηση στις δηλώσεις (“ξεπέρασε κάθε προσδοκία”, να μια στάνταρ δήλωση βρέξει χιονίσει), ή στα αιτήματα (“αυξήσει πάνω από τον πληθωρισμό” είτε κυβερνά η Δεξιά είτε το ΠΑΣΟΚ) είναι άλλη μια δημοκρατική διαδικασία που μας αποκοιμίζει. Άλλη μια λαϊκή πρωτοβουλία που ξεφτίζει. Ιδιαίτερα όταν βλέπεις συχνά την απαξίωσή της από πολύ κόσμο. Που ενώ θα πρεπε να βρίσκεται εκεί, στο Σύνταγμα και στα Προπύλαια, δεν είναι.

Κακά τα ψέμματα, η απεργία αυτή δεν συγκινεί τον κόσμο τόσο όσο θέλουν οι κάθε λογής Παναγόπουλοι. Έχω παρατηρήσει πολλές φορές τους διαδηλωτές να βρίζονται με τα ΜΑΤ στα πλάγια της Βουλής, με τα σιδερόφρακτα πούλμαν της ΕΛΑΣ ανάμεσα ως σύνορο. Έτοιμοι να έρθουν στα χέρια. Με τις φλέβες του λαιμού φουσκωμένες και τους πασάλους των πανό να έχουν αλλάξει θέση στο χέρι, έτοιμοι να μπουν μπροστά ως φράγμα στα γκλομπ. Κι ανάμεσά τους, να περνούν αδιάφορα υπάλληλοι από τις γύρω εταιρίες, κατεβαίνοντας να πάρουν το μετρό. Η ατμόσφαιρα να μυρίζει μπαρούτι, αλλά γι αυτούς πέρα βρέχει.

Κάποιοι ανήκουν σε αυτούς τους “βιαστικούς” γιατί δε γουστάρουν να καπελωθούν από τα κάθε λογής ΠΑΜΕ και τους διάφορους Πασόκους ή δεξιούς συνδικαλιστές. Άλλοι -οι περισσότεροι- δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα και δεν τολμούν να πουν στον εργοδότη τους πως θα απεργήσουν, γιατί ξέρουν τι τους περιμένει. Κι άλλοι έχουν ένα κενό στη σκέψη τους και κάποια ερωτήματα που δε μπορούν να απαντήσουν:

Γιατί δε βλέπουν ποτέ να διαδηλώνουν τα δίκαια αιτήματά των εργαζομένων οι αρχιδημοσιογράφοι των καναλιών; Εργαζόμενοι δεν είναι κι αυτοί; Γιατί στην Ιρλανδία βγήκαν και διαδήλωσαν ενάντια στο ΔΝΤ δίπλα δίπλα με τον κοσμάκη;

Γιατί δε βλέπουν ποτέ προσωπικότητες που συγκινούν και ξεσηκώνουν την κοινή γνώμη, όπως ο Λάκης Λαζόπουλος, να βρίσκονται εκεί στο πεζοδρόμιο την ώρα που ο λαός τους έχει ανάγκη για να βάλουν πλάτη;

Γιατί δεν βλέπουν ποτέ βουλευτές της αντιπολίτευσης, που “βρυχώνται” ενάντια στην κυβέρνηση να προτάσσουν το ανάστημά τους μαζί με τον απλό λαό; (γιατί θα φάνε γιαούρτι, θα πεις. Άραγε όμως είναι προτιμότερο το γιαούρτι, ή η μολότωφ;).

Φταίει μετά ο κόσμος που θεωρεί ότι η κοινωνία έχει διαιρεθεί ατύπως σε κάστες κι ότι όλοι αυτοί οι προαναφερόμενοι δεν είναι “δικοί τους άνθρωποι”;
Φταίει μετά ο κόσμος να υποψιάζεται διάφορα;
Φταίει μετά ο κόσμος να τους έχει όλους στη μπούκα;