Ποιά πράγματα αλλάζουν στη ζωή σου όταν μένεις άνεργος ...έπειτα από δυο μήνες

1. Κάτι παλιά λαϊκά της εργατιάς που τραγουδά ο Νταλάρας κάθονται στο αυτί σου διαφορετικά. Λές να αρχίσει να σου αρέσει η Παπαρήγα; Ημαρτον...

2. Μετά τους πρώτους δύο μήνες απραξίας καταλαβαίνεις ότι ένα καλό βιογραφικό είναι για τα σκουπίδια. Ακόμα χειρότερα, είναι εμπόδιο. Είσαι "overqualified". 

3. Σκέφτεσαι πως αν κάποιος σου πει να πας να δουλέψεις με 590 ευρώ ανασφάλιστος με μπλοκάκι, θα το δεχτείς "μέχρι να βρεις αυτό που θες". 

4. Αρχίζεις να ζηλεύεις ακόμα και τον πλανόδιο κουλουρά στο δρόμο. Μπροστά στα μάτια σου φαντάζει επιτυχημένος επιχειρηματίας.

5. Σκέφτεσαι να κάνεις οποιαδήποτε δουλειά.  Ταξιτζής. Μια χαρά. Γιατί όχι; Δεν κινδυνεύεις να σε απολύσει κανείς...

6. Βλέπεις όνειρο ότι δουλεύεις στο γραφείο σαν τρελός, βρίζοντας και φωνάζοντας. Ξυπνάς ιδρωμένος από το άγχος. Παραδόξως αναπολείς το όνειρο...

7. Ορκίζεσαι ότι στην επόμενη μεγάλη διαδήλωση της ΓΣΕΕ θα είσαι εκεί, στο Σύνταγμα. Από τους πρώτους. Κι αν βρεις και μια πέτρα στο δρόμο σου, δε θα σε χαλάσει να σημαδέψεις κανένα τζάμι της Βουλής...

8. Γελάς από μέσα σου με την πρόνοια του μπουρδέλου που λέγεται ελληνικό κράτος. Τον ΟΑΕΔ και τα γραφεία προώθησης απασχόλησης. Γνωρίζεις τόσο εσύ, όσο κι εκείνοι, ότι πάνω από το 70% των προσλήψεων γίνονται με σύσταση "από στόμα σε στόμα". 

9. Το κινητό σου χτυπά ολοένα και λιγότερο. Οι φίλοι και οι γνωστοί σου σε ξεχνούν. Δεν έχουν χρόνο. Δουλεύουν. Άλλος κόσμος αυτοί.

10. Αρχίζεις να νιώθεις "λίγος". Ανάπηρος. Ευνουχισμένος.

Ποιά πράγματα αλλάζουν στη ζωή σου όταν μένεις άνεργος τον πρώτο μήνα

1. Για πρώτη φορά μπορείς να πας διακοπές ή να πιεις καφέ στην παραλία όταν όλοι οι άλλοι δουλεύουν.

2. Μπορείς να μποτιλιαριστείς στο δρόμο και να μη σου κάνει καμιά αίσθηση. Ολος ο χρόνος είναι δικός σου.Είσαι χαλαρά απαθής.

3. Επιτέλους μπορείς να δεις φίλους που έχεις να δεις καιρό γιατί "δεν άδειαζες".

4. Μπορείς να ξενυχτήσεις μεσοβδόμαδα και στ'αρχίδια σου τι ώρα θα ξυπνήσεις την επομένη.

5. Μπορείς να παρακολουθήσεις κι εσύ τα γελοία πρωινάδικα της ελληνικής τηλεόρασης, τρώγοντας ξηρούς καρπούς μπροστά από την TV και πετώντας φυστίκια στο πρόσωπο του Λιάγκα.

6. Μπορείς να παίζεις Playstation όλη μέρα λες και είσαι μαθητής κι έχεις τελειώσει τα μαθήματά σου.

7. Περπατάς αργά στο δρόμο και προσέχεις τι γίνεται γύρω σου γιατί δε μιλάς στο κινητό.

8. Είσαι πεπεισμένος 100% ότι θα βρεθεί κάποιος καλύτερος εργοδότης που θα μείνει με το στόμα ανοιχτό από την εμπειρία σου και το δυνατό βιογραφικό σου. Σκέφτεσαι χαιρέκακα ότι ο εργοδότης σου σού έκανε δώρο ένα bonus με την αποζημίωση. Θα βρεις δουλειά γρήγορα και θα σου μείνουν τα λεφτά στην τράπεζα να τα φας στην υγειά του.

9. Μαθαίνεις να απαντάς στα τηλεφωνήματα με ψεύτικό χαμόγελο υπεύθυνου δημοσίων σχέσεων. Και με στερεότυπες εκφράσεις. "Ναι ρε συ, μια χαρά είμαι, δεν τρέχει τίποτα.... Το πιστεύεις; Εστειλα πέντε βιογραφικά κι έκλεισα ήδη τέσσερις συνεντεύξεις!....Κοίταξε, έχω μέχρι στιγμής δυο τρεις καλές προτάσεις, αλλά αυτή τη φορά θα είμαι πολύ επιλεκτικός....".

10. Μαθαίνεις να λες ψέμματα στον εαυτό σου. Οτι είσαι αναντικατάστατος. Οτι όλοι κάνουν αμάν να σου δώσουν τη θέση που σού αξίζει. Οτι, ότι,ότι...

Eπεισόδιο #2

Μπήκα στο γραφείο και για πρώτη φορά ένιωθα ένα ελαφρό τσίμπημα στο στομάχι. Η λογική μου έλεγε πως δεν τρέχει τίποτα. Το ένστικτό μου έλεγε άλλα.

Με κοίταξε φευγαλέα στα μάτια.
- Στέφανε, δεν πάει άλλο. Μέχρι εδώ. Περικοπές...

Πριν από τέσσερις μέρες είχαν απολυθεί άλλα πέντε άτομα. Η μόνιμη επωδός: "περικοπές". Για τον καθένα όμως υπήρχε και μια βαθύτερη αιτία. Άλλοι "δούλευαν λίγο" και το αφεντικό απαιτούσε πια ρυθμούς γαλέρας. Δυο τρεις γυναίκες μόλις είχαν παντρευτεί και το αφεντικό δεν ήθελε να πληρώνει άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας. Την έκαναν κι αυτές κλαίγοντας. Η εργασιακή ζούγκλα που ίσχυε μέχρι τώρα, στις μέρες του μνημονίου είχε πλέον πλημμυρίσει από σαρκοβόρα - εργοδότες. No mercy.

Όλοι είχαν φύγει με κλάματα. Εγώ είχα απλά αποκτήσει ένα απαθές χαμόγελο.

Θυμήθηκα ένα ρητό: "Δεν πρόκειται να ωριμάσεις επαγγελμτικά, αν δεν απολυθείς μια φορά στη ζωή σου".

Ηταν η πρώτη μου φορά.

Χαμογέλασα, σηκώθηκα από την καρέκλα, ψήλωσα όσους πόντους μπορούσα κι έδωσα το χέρι μου για μια τελευταία χειραψία. Την ανταπέδωσε ανόρεχτα, κοιτάζοντας τον ακριβό πίνακα στον τοίχο απέναντι.

Την πραγματική αιτία την ξέραμε και οι δυο. Δε συνέφερα. Είχα στήσει τη δουλειά, είχα δώσει ρυθμό στο τμήμα. Και τώρα ήταν η ώρα να πάρει δυο τρεις πιτσιρικάδες με 800 ευρώ μικτά, ανασφάλιστους με μπλοκάκι, και να προσπαθήσει να αντιγράψει όσα έκανα μέχρι τώρα.

Δε είναι η μοναδική περίπτωση. Χιλιάδες στελέχη "σκουπίζονται" τέτοια εποχή, με πιτσιρικάδες χωρίς πείρα να παίρνουν τη θέση τους. Δεν μέμφομαι φυσικά τους συναδέλφους. Τους βγαίνει η γλώσσα δωδεκάωρα (ποιά οχτάωρα;) για ψίχουλα...

Ο πρώτος που έστειλα SMS ήταν ο κουμπάρος μου. Τραπεζικό στέλεχος, έπαιρνε μισθό 4-5 χιλιάρικα - κάποτε. Τον τελευταίο καιρό έφαγε δυο απολύσεις στο κεφάλι. Είδε κι απόειδε με την Ελλάδα, βρήκε δουλειά ως διευθυντής σε υποκατάστημα ελληνικής τράπεζας στη Βουλγαρία. Γκασταρμπάιτερ νέας γενιάς.

Με πήρε αμέσως πίσω:

-Συγχαρητήρια, είσαι ο Νούμερο 14.
- Τι εννοείς;
- Ο 14ος στο στενό μου περιβάλλον που απολύεται από το Μάρτιο που ξεκίνησα να μετράω. Μέσα σε αυτούς κι εγώ, και ο αδελφός μου ο συμβασιούχος. 
- Εχεις καμιά δουλειά για μένα εκεί πάνω;
- Μάθε πρώτα βουλγάρικα για να συνεννοείσαι με τις ντόπιες, γέλασε.
- Εκλεισα το τηλ. κι άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου...

(συνεχίζεται)