Σήμερα στέλνω τα τελευταία βιογραφικά. Δε βλέπω να έχει πια κανένα νόημα. Ο δημοσιογραφικός κλάδος θυμίζει τοπίο μεταπυρηνικής εποχής. Ενα αποψιλωμένο τοπίο, χώροι γεμάτοι άδεια γραφεία. Με όποιον κι αν μιλήσεις, σου λέει ατάκες όπως "σήμερα απέλυσαν τόσους", "μείναμε πέντε για να βγάζουμε δουλειά που έβγαζαν δώδεκα" κι άλλα τέτοια. Τους πιστεύω. Μου τηλεφωνούν κι εμένα φίλοι και "γνωστοί", που είχα να ακούσω χρόνια, για να μου ζητήσουν δουλειά. Τους απαντώ με ένα χαμογελαστό "welcome to the club".
Η πλήρης απαξίωση μιας δουλειάς που μας άρεσε, μας γέμιζε, μας έκανε να νιώθουμε ότι δίναμε κάτι στον κόσμο. Τρεχαμε τόσα χρόνια στα ρεπορτάζ, ξενυχτάγαμε, υπομέναμε αγόγγυστα τα βίτσια του κάθε δημοσιογράφου - φίρμας που μας είχε στη δούλεψή του και μας γαμούσε στο καψώνι 24 ώρες το 24ωρο, αλλά λέγαμε χαλάλι. Το ξεφτίλισμα ενός επαγγέλματος που προήλθε από την αμετροέπεια τριάντα δημοσιογράφων - λαμόγιων, από την συντεχνιακή λογική ενός δήθεν "ελιτίστικου" συνδικαλιστικού οργάνου που μας κατάντησε ανασφάλιστους κολίγους (βλέπε ΕΣΗΕΑ) κι από τη δική μας έλλειψη αξιοπρέπειας. Και τώρα έφαγε τη χαριστική βολή από την κρίση.
Στο "σαβουάρ βιβρ" της αγοράς εργασίας αναγράφεται ρητώς ότι οφείλει ένα στέλεχος να απαντά, έστω μονολεκτικά, σε οποιοδήποτε βιογραφικό φτάσει στο γραφείο του. Δεν έχω λάβει ως τώρα καμιά απάντηση. Εχω στείλει 35 βιογραφικά. Δεν τους κακολογώ. Πού να προλάβουν να απαντούν στον καθένα...
Η καθημερινή ενασχόληση με αποστολή βιογραφικών είναι από τις πιο επώδυνες εμπειρίες ενός άνεργου. Σου σπάει τα νεύρα, σε διαλύει. Μετά από λίγο, σταματάς να στέλνεις, για να βρεις την υγεία σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια συμβουλή για τον καθένα. Αραιά και τακτικά.
Ένα ντου στην αρχή, ΣΕ ΚΑΘΕ εταιρία που θα πήγαινες να δουλέψεις, και μετά αραιά μεν, αλλά τακτικά. Μια φορά την βδομάδα ή το δεκαήμερο.