Eπεισόδιο #2

Μπήκα στο γραφείο και για πρώτη φορά ένιωθα ένα ελαφρό τσίμπημα στο στομάχι. Η λογική μου έλεγε πως δεν τρέχει τίποτα. Το ένστικτό μου έλεγε άλλα.

Με κοίταξε φευγαλέα στα μάτια.
- Στέφανε, δεν πάει άλλο. Μέχρι εδώ. Περικοπές...

Πριν από τέσσερις μέρες είχαν απολυθεί άλλα πέντε άτομα. Η μόνιμη επωδός: "περικοπές". Για τον καθένα όμως υπήρχε και μια βαθύτερη αιτία. Άλλοι "δούλευαν λίγο" και το αφεντικό απαιτούσε πια ρυθμούς γαλέρας. Δυο τρεις γυναίκες μόλις είχαν παντρευτεί και το αφεντικό δεν ήθελε να πληρώνει άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας. Την έκαναν κι αυτές κλαίγοντας. Η εργασιακή ζούγκλα που ίσχυε μέχρι τώρα, στις μέρες του μνημονίου είχε πλέον πλημμυρίσει από σαρκοβόρα - εργοδότες. No mercy.

Όλοι είχαν φύγει με κλάματα. Εγώ είχα απλά αποκτήσει ένα απαθές χαμόγελο.

Θυμήθηκα ένα ρητό: "Δεν πρόκειται να ωριμάσεις επαγγελμτικά, αν δεν απολυθείς μια φορά στη ζωή σου".

Ηταν η πρώτη μου φορά.

Χαμογέλασα, σηκώθηκα από την καρέκλα, ψήλωσα όσους πόντους μπορούσα κι έδωσα το χέρι μου για μια τελευταία χειραψία. Την ανταπέδωσε ανόρεχτα, κοιτάζοντας τον ακριβό πίνακα στον τοίχο απέναντι.

Την πραγματική αιτία την ξέραμε και οι δυο. Δε συνέφερα. Είχα στήσει τη δουλειά, είχα δώσει ρυθμό στο τμήμα. Και τώρα ήταν η ώρα να πάρει δυο τρεις πιτσιρικάδες με 800 ευρώ μικτά, ανασφάλιστους με μπλοκάκι, και να προσπαθήσει να αντιγράψει όσα έκανα μέχρι τώρα.

Δε είναι η μοναδική περίπτωση. Χιλιάδες στελέχη "σκουπίζονται" τέτοια εποχή, με πιτσιρικάδες χωρίς πείρα να παίρνουν τη θέση τους. Δεν μέμφομαι φυσικά τους συναδέλφους. Τους βγαίνει η γλώσσα δωδεκάωρα (ποιά οχτάωρα;) για ψίχουλα...

Ο πρώτος που έστειλα SMS ήταν ο κουμπάρος μου. Τραπεζικό στέλεχος, έπαιρνε μισθό 4-5 χιλιάρικα - κάποτε. Τον τελευταίο καιρό έφαγε δυο απολύσεις στο κεφάλι. Είδε κι απόειδε με την Ελλάδα, βρήκε δουλειά ως διευθυντής σε υποκατάστημα ελληνικής τράπεζας στη Βουλγαρία. Γκασταρμπάιτερ νέας γενιάς.

Με πήρε αμέσως πίσω:

-Συγχαρητήρια, είσαι ο Νούμερο 14.
- Τι εννοείς;
- Ο 14ος στο στενό μου περιβάλλον που απολύεται από το Μάρτιο που ξεκίνησα να μετράω. Μέσα σε αυτούς κι εγώ, και ο αδελφός μου ο συμβασιούχος. 
- Εχεις καμιά δουλειά για μένα εκεί πάνω;
- Μάθε πρώτα βουλγάρικα για να συνεννοείσαι με τις ντόπιες, γέλασε.
- Εκλεισα το τηλ. κι άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου...

(συνεχίζεται)