Άλλος ένας στη λίστα... Επεισόδιο #1

Είναι η πρώτη μέρα που γράφω σε αυτό το blog. Η πρώτη μέρα της απόλυσής μου. Η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα το "δυστυχώς δε θα σε χρειαστούμε άλλο", μπαίνοντας στο γραφείο του διευθυντή. Η κάτι τέτοιο. Για κάποιο λόγο δε θυμάμαι ακριβώς τι ειπώθηκε κι ας έχουν περάσει μόνο λίγες ώρες.

Με λένε Στέφανο. Είμαι 34 ετών. Δημοσιογράφος. Εχω δουλέψει σχεδόν σε όλα τα media. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες, περιοδικά. Στέλεχος μεσαίου επιπέδου. Οχι πρωτοκλασάτος που πιάνει τα χοντρά φράγκα, αλλά ούτε και συντάκτης - δουλοπάροικος που του βγαίνει η γλώσσα όλη μέρα "για τις ανάγκες του ρεπορτάζ", όπου τον ρίξει η βάρδια. Τη μια χωμένος μέσα στο χιόνι το χειμώνα να δείχνει πίσω του τουρτουρίζοντας την αδιάβατη Εθνική στην κάμερα, την άλλη καβουρντισμένος από τον καλοκαιρινό καύσωνα να ψάχνει να βρει ωραίους κώλους στην παραλία για να τους πάρει ...συνέντευξη. Χωμένος με τις ώρες πίσω από ένα θάμνο στην αυλή του σπιτιού της Μενεγάκη να περιμένει να περάσει ο Ματέο για να του χώσει το μαρκούτσι στη μούρη, "για μια δήλωση".

Είμαι αρχισυντάκτης. Δίνω εντολές, πιο προνομιούχος, πιστεύουν οι πολλοί. Βγάζω όλη τη λάντζα, είναι η αλήθεια. Κλεισοτρυπάκιας, αλλά πίστευα πως ήμουν κάτι περισσότερο: “Στέλεχος”. Έτσι πίστευα, προτού ανατραπούν όλα, όπως θα δούμε.

Παίρνω (έπαιρνα) δυο χιλιάρικα το μήνα. Όχι κι άσχημα. Η γυναίκα μου, δημόσιος υπάλληλος είναι το σιγουράκι στην οικογένεια. Της έσφαξαν το μισθό. Δεν πειράζει. Καλά είμαστε. Πληρώνω το στεγαστικό, βάζω και κάτι στην άκρη. Δε βγαίνουμε πια όπως παλιά. Δε βαριέσαι...

Την τελευταία Παρασκευή της εργασιακής μου ζωής, θυμάμαι πως δούλευα πυρετωδώς. Έγραφα όλη μέρα. Ούτε που είχα καταλάβει ότι είχε πάει 7 το απόγευμα. Οι εργασιακές συνθήκες χάλια, βγάζαμε δυο άτομα δουλειά για πέντε. Δε βαρυγκομούσα. Δεκαεννιά χρόνια έχω μάθει να δουλεύω σα σκύλος. Χωρίς να μου πληρώνονται υπερωρίες, παίρνοντας κουτσουρεμένες καλοκαιρινές άδειες, δουλεύοντας Σαββατοκύριακα για την ψυχή της μάνας μου. Χωρίς να με καλύπτει κανένα συνδικαλιστικό όργανο που κόπτεται τάχαμου για τα δικαιώματά μου. (Έχω πολλά να πω. Πολλή χολή να βγάλω. Σιγά σιγά. Όλα με την ώρα τους).

Το τηλέφωνο στο γραφείο μου χτυπησε. Με την άκρη του ματιού μου έπιασα στο καντράν τη λέξη “γραφείο εκδότη”.
- Στέφανε, έρχεσαι μέσα ένα λεπτό;

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Το αφεντικό έδειχνε να του αρέσει η παρέα μου και παράλληλα με συμβουλευόταν σε πολλά. Χωρίς ποτέ να γουστάρω ιδιαίτερα (ένα αφεντικό που μπλέκεται στην καθημερινότητά σου δεν είναι συνήθως για καλό) ένιωθα τουλάχιστον ασφαλής. Όσο βέβαια περνούσε η μπογιά μου.
Τον τελευταίο καιρό βέβαια οι επαφές μας είχαν αραιώσει. Ίσως είχε πολλά στο κεφάλι του, θα μου πεις...

Ίσως από την άλλη να φταίει και το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό διαφωνούσα μαζί του σε κάποια πράγματα. Στο γεγονός για παράδειγμα ότι προσλάμβανε άσχετους πιτσιρικάδες με μισθό πείνας και μπλοκάκι, περιμένοντας να γεμίσει με φτηνή ύλη το μέσο που είχα αναλάβει. Και να περιμένει από μένα να τους μετατρέψω σε Λάρι Κινγκ μέσα σε μια εβδομάδα. Παιδιά που δεν έχουν ιδέα, παιδιά που δεν έχουν όμως απαιτήσεις. Παιδιά που γράφουν “θανατηφόρο ατύχημα” σε μια είδηση δοκιμάζοντας την υπομονή μου. Δεν τα κατηγορώ. Αντιθέτως τα πονάω. Θα μάθουν. Αλλά θέλει χρόνο. Σιγά σιγά και δίπλα σε έμπειρους. Έτσι έμαθα κι εγώ. Όχι όμως σε χρόνο dt κι όχι με τον “έμπειρο” να γίνεται χίλια κομμάτια για να τα προλάβει όλα και να χει κι αυτό στο κεφάλι του...

Δεν πειράζει. Συνέχιζα να εκφράζω τη διαφωνία μου. Πιστεύω πως είχα περάσει το μήνυμα. Εφάρμοζα αυτό που είχα διαβάσει σε ένα σοβαρό βιβλίο περί διοίκησης, μάνατζμεντ και τα συναφή. “Κράτα σθεναρή στάση”, έγραφε μέσα. “Πες την άποψή σου και επιχειρηματολόγησε σωστά. Ένα στέλεχος αποκτά ειδικό βάρος μόνο αν λέει την άποψή του, έστω κι αν διαφωνεί με εκείνη του εργοδότη”.
Φαίνεται δεν τους ξέρουν καλά τους Έλληνες εργοδότες. Τολμάς να διαφωνείς...

Χτύπησα και μπήκα στο γραφείο του -χαμογελαστού πάντα- διευθυντή. Αψεγάδιαστος όπως πάντα. Μού μετέδωσε το χαμόγελό του. Αλλά για πρώτη φορά, για πρώτη και μοναδική φορά εδώ και τρια χρόνια, κάτι δε μου άρεσε σε αυτό που έβλεπα. Κάτι δε μου πήγαινε καλά...
(συνεχίζεται)


Από YouTube: Χρήσιμες συμβουλές προς αμερικανούς εργαζόμενους που απολύονται. Το ήξερες αλήθεια πως ο αμερικανός απολυμένος έχει 21 μέρες χρόνο στη διάθεσή του να υπογράψει την αποζημίωση (αφού το συζητήσει με το δικηγόρο του) και 7 ημέρες για να ...αλλάξει γνώμη; Κατά τα άλλα, εκεί είναι στυγνός καπιταλισμός. Ενώ εδώ, ο κήπος της Εδέμ με τα αγγελάκια. Δες το video: